Dostum değilsin artık

Şu kanlı zalımın ettiği işler,

Garip bülbül gibi zaralar beni,

Yağmur gibi yağar başıma taşlar,

İlle dostun gülü yaralar beni

Pir Sultan Abdal ne güzel söylemiş.

Dostum değilsin artık.. Dost demeye dilimde elimde varmıyor  sana. Yazmak istiyorum en baştan geçmişten. Hangi dönemden başlamalıyım. Okul sıralarımızdan mı, gelecek hayallerimizi konuşup heyecanla birbirimize anlattığımız ergen zamanlarımızdan mı bilmiyorum. Öyle çok isterdim ki yazacaklarım şiir tadında olsun, çiçek çiçek açsın. Bahar gibi envayi çeşit çiçeğin kokusu duyulsun yazacaklarımda. Hatta okuyanlar o çiçekleri hissetsin  kokularını duysun kelebekleri görsün.

Hatta ve hatta yazacaklarım müzikal gibi olsun, şiirsel olsun asla hayal kırıklıkları ve acıları barındırmasın içinde. Siyahı ve griyi yansıtmasın, bembeyaz olsun hatta masmavi….

Sana dair birşeyler yazmak ne kadar sancılı ve acı… O kadar çok örselendim ve berelendim ki.  Sayende şu iki gündür, ruhum can çekişiyor. Neden aradın ki beni, neden duydum sesini… Ben seni kızkardeşim gibi sevmiştim.. Ama hep ben sana  abla gibi oldum hiç izin vermedin çocuklaşmama, bir kerecik olsun ruhumun senin tarafından okşanmasına..  Çocukluğumdan beri Birçok kişi bana seninle nasıl iyi arkadaş olduğumu sordu her defasında cevabım aynıydı  “ben O nu seviyorum siz de sevmeyi deneyin O kötü bir kız değil” aslında ben sadece senin de beni sevdiğine inandırmıştım zavallı kalbimi. Sana ençok ihtiyacımın olduğu dönemde beni yalnız bıraktın. Birkaç gündür  hastanedeyim sayende beni aramanla uzun zamandır geçirmediğim ataklarımdan belkide en ağırını geçirdim.  

Artık sesini de ismini de duymak istemiyorum. Seni düşündükçe kalbimin acımasını da istemiyorum. Senin gibi taşlaşmış bir kalp te istemiyorum. Allah beni senin gibi olmaktan korusun.. Ah etmiyorum sana... Allah yolunu da bahtını da açık etsin...   Ama artık beni arama...