Dostum dostum

Ne zor şeydir dostluk ve bir o kadar da güzel. Kaçımızın bir elin parmak sayısını geçen sayıda dostu vardır. Arkadaş çoktur da dost. Zor bulunur. Günümüzde daha da zor belki.

İnsanlar gittikçe yalnızlaşıyor büyük metropollerde. Kocaman binaların çatıları altında birbirini tanımayan, yan yana geçerken günaydını, iyi akşamları esirgeyen yabancı yüzlerle karşılaşıyoruz. Karşı komşumuzu bile tanımadığımız anlar oluyor. Oysa külüne muhtaç değil miydi komşu komşunun. İlişkiler kan kaybediyor. Dostane sevgiler günden güne menfaat ilişkilerine bırakıyor yerini. Ne acı. Sevgisiz, kimsesiz nasıl yaşar ki insan. Hani derler ya üzüntüler paylaşılırsa azalır, mutluluklar paylaşılırsa çoğalır. İşte paylaşmak galip geliyor insanın doğasında. Dostu olmazsa kimle paylaşacak ki kişi kederini, sevincini. Nasıl rahatlayacak içini boşaltmadan. Dost kalmadığından belki de psikologların kapılarının bu kadar fazla çalınması.

Dost olmak, dost kalabilmek zor zanaat. Beslemek gerek dostlukları bir bebeği besler gibi. Belli bir yaştan sonra iletişim kurabilmek, dost olabilmek hatta dost kalabilmek de zor. O zaman mevcut olan dostluklarımızı korumalıyız.

Gözü kapalı güvenebilmek birine, sırtını dönebilmek ne güzel bir duygu. Gerektiğinde gözyaşını sileceğini bilmek gerektiğinde mutluluğunla yüzünde güller açacağını duyumsamak. İnanmak. Sevmek. Uzun zaman görüşmemiş bile olsanız “alo” dediğinizde ya da yüz yüze geldiğinizde hiç mesafeler girmemiş gibi aranıza kaldığınız yerden devam edebilmek.

Bakın bu sabah aldığım bir maili paylaşmak istiyorum sizlerle. Yazı kime aittir bilmiyorum ama çok beğendim. Elli yaşından sonra yapılamayan tek şeyin dostluk olduğunu haykırıyor bize. Hadi birlikte okuyalım.

50'SİNDEN SONRA YAPAMADIĞIN TEK ŞEY...

“İnsan 50 yaşından sonra arkadaş yapamıyor kendine.

Koca yapıyor, karı yapıyor, çocuk yapıyor, arkadaş yapamıyor.

Yapsa da eskiler gibi olmuyor.

Hâlbuki uykuya dalar gibi arkadaş olurduk okuldayken.

Arkadaş olmak için yaratılmış gibiydik.

Bir hafta içinde böbrek verecek hale gelirdik.

Neden olmuyor bu işler 50'sinden sonra?

Neden olamıyor?

Oysa o ne güzel bir iştah, o ne güzel bir açlıktı...

Herkes herkese açtı. Seçer, bulur buluştururduk "ruh ikizlerimizi."

Ne de çok ruh taşımız vardı. Hiç açıkta kaldığımı hatırlamıyorum.

Ruhumun güzel bir ikizi mutlaka olurdu yanı başımda.

Ölümüne sevdiğim, uğrunda her şeyi göze alabileceğim, her şeyiyle güzel, her şeyiyle doğru, her şeyiyle kabul ettiğim...

Basbayağı bir aşkla bağlı olduğum...

*

Şimdi ne zor. Herkes kapalı kutu.

Herkes kapanmış, kaplumbağa olmuş.

Bir kahve içimi zorlu randevulara bakıyor.

Yatıya kalmak bir tabu.

Evler de gönüller de sımsıkı kapalı.

Gençliğin en çok bu yanını özlüyorum.

Ne güzelliğini, ne diriliğini, ne başıboşluğunu.

Aynı yazarı, aynı şairi seviyoruz diye kuruluveren dostlukları özlüyorum.

Birbirimize yazdığımız o uzun, o ayrıntılı mektupları özlüyorum.

Birbirimizi eleştirmeyişimizi özlüyorum.

Birbirimizin dedikodusunu yapmayışımızı özlüyorum.

Sevgili olarak kimseleri yakıştırmayışımızı özlüyorum.

Arkadaşımı koruyacağım diye annemle yaptığım tartışmaları özlüyorum.

Kavgayı değilse de kavganın altındaki ruhu özlüyorum.

Dünyaya karşı arkadaşımın koruyucu meleği olmayı özlüyorum.

Veya öyle olduğumu sanmayı...

Bıraktım oğlumun arkadaşlarını eve istedikleri gibi girip çıksınlar.

Bıraktım oğlumun arkadaşlarını istedikleri gibi buzdolabını talan etsinler.

Bırakacaktım oğlumun arkadaşlarını istedikleri gibi sevsinler birbirlerini.

Tek bir laf etmedim.

Oğlumun arkadaşı oğlum oldu.

50'sinden sonra arkadaş yapılamıyor.

Kötülükten değil. Başka bir şey.

Ama neden çözemiyorum...

Şu ana kadar sahip olduğum tüm arkadaşlarımı çok seviyorum.”

diye bitiyor mail.

Ben de… Ben de bütün dostlarımı seviyorum, hem de çok. İyi ki varlar, iyi ki benim dostum oldular.