Dua nasıl olmalı?

İbadetin özü, yetiştirdiğin ağacın meyvesi, duygunun en derin anı, acizliğin simgesi.

Evet, sadece iki eli semaya açmaktan öte bir harekettir dua. Öyle ki, teslimiyetin işareti vardır onda. Bir yakarış, bir haykırış, ben acizim, ben güçsüzüm, ben sana muhtacım, ben sana aidim Allah’ımın özü vardır. Dua el açmaktan öte bir hareket, Rahmana olan ilticanın bir simgesidir. İşte rabbim can burada ister al ister yaşat demenin, her şeyin başına “her şeyin sahibini” koymaktır.

Ve el açmak ona olunca inancın zirvelerinde gezer insan. Hiçbir el açmak bu kadar lezzet vermez insana. Çünkü bilir ki el açtığı ellerin sahibidir aslında. Ve bilir ki hiçbir açılan el boş dönmez o kapıdan. Çünkü veren, “ol” emrinin sahibi, yoktan var eden, Hz. Allah’tır.

İşte böyle müthiş bir hareket kendini ancak kalbin derinliklerinden gelen samimiyet ile doldurabilir. Açıldığı andan yüze sürülmesi sadece anlık olan eller nasıl samimiyeti yansıtabilir? Kılınan bir namazın ardından, yapılan bir ibadetin ardından “ona sığınmaktır”dua. Fakat farkında olamıyoruz, belki de bilemiyoruz anlamını ve belki de sadece el açmak sanıyoruz.

Duanın gücü bugün tıp dünyasını bile şaşkına çevirmektedir. Çünkü onda “Alemlerin Rabbi”ne sığınma vardır. Sen neylersen güzel eylersin demenin teslimiyeti vardır. Rahmetin tecellisi vardır.

Avuçlarımızda tuttuğumuz bu hazinenin kıymetini bilmek dileği ile…