Dualarımın Şeklini Değiştirdim

İki-üç ay kadar önce Jodi PICOULT’un “cam çocuk” adlı eserini okudum. Gerçekten çok etkileyici bir kitap. Bugüne kadar gözlerimi dolduran bir kitap çok azdır okuduklarım arasında. Bu ise resmen ağlattı hem de okuduğum ilk sayfalarından itibaren son sayfasına kadar.

Ben ki hasta, engelli bir insanım. Ne yalan söyleyim, kütüphanede kitabın arkasını okuyunca, pek ödünç alıp da okuyasım gelmedi. Daha sonra abim getirince, ben bunu okumak istememiştim diyemedim, hadi okuyayım bari oldum.

Başlayınca da okuduğum her sayfada, bir başka dramın beni bu kadar derinden sarsması, hiç de beklediğim bir durum değildi.  Hem bir başkasının bu kadar acıyı çekmesine kahroldum, hem kendi halime şükreder buldum kendimi.

Ve okuduktan sonra dualarımın şeklini değiştirdim. Artık, kendi hastalığım için dua etmekten ziyade, “Allah’ım en çok kimin yardıma ihtiyacı varsa, önce onu iyileştir” diyorum.

Düşünün ki bir çocuğun daha doğmadan omurgasında yedi kırık tespit ediliyor. Ailesi için de zorlu bir süreç başlıyor. Doğarken ve büyürken de yenileri ekleniyor buna, bir annenin çocuğu için verdiği inanılmaz mücadele de anlatılıyor. Kitabın sonu ise hayli ilginç.

Yeni tanıştığım bu yazarın, birkaç kitabına daha okudum ama ben, en çok bunu sevdim. Ne deyim, çok da bir şey demeyim. Okuyup, haklılığıma siz karar verin eğer okumadıysanız.