Dumansız bacalar

Onlar klima ile serinleyenlerin aksine söğüt gölgesine bile razıydılar.

Çünki küçük değişimlerden hep mutluydular.

Evden dışarı atılacak her adımda izin almak zorundaydılar.

Annelerinin dizi dibinden ayrılmak sokak çocuğu olmak demekti çünkü.

Anlatılan nasihatler ağızlar açık dinlenirdi terbiyeli çocuk olmak onların olmazsa olmazlarıydı.

Hikayelerden sıkılmazlardı; öööf be anne demek saygısızlığın daniskasıydı.

Hem Allah taş edermiş maazallah.

Uslu çocuk olmak için de bir çatık kaş bir sert bakış yeterdi!

Hep doğrular işlendi minik beyinlerine.

Bu sayede gelecekte asla zorlanmayacaklardı.

Hem verilen öğütlerde öyle hazıra konmak yoktu çalışmadan olmazdı.

Okumadan büyük adam olunmazdı.

O gepgeniş ufukları daralmamalıydı.

Ya illede doktor yada illede hemşire olmak vardı çünkü hayallerinde...