Dümenleri bırakıp, makasları ele almak

Hayat ne garip kendimizi öldürmek için çabalıyoruz bir yandan, bir yandan da ölümden ödlekmişiz gibi korkuyoruz. Her aldığım nefeste ölüme bir adım daha yaklaşırken koşarcasına kavuşmak istermiş gibi ona bir de nefeslerime nikotin ekliyorum. Yaşamayı biz seçmedik bu yüzden ölmeyi de biz seçemiyoruz ama hayatı makaslıyorum.

Her içtiğim su damlasında hayatın güzellikleri film gibi önümden geçerken, suya alkol karıştırıp bir makas daha atıyorum hayatıma. İlginçtir ki ölüm de yalnız benim gibi. Kimin elinden tutsa ölüyor. Gizli öznelerle yaşıyoruz, yaptığımız işlerin bir kısmını gizliyoruz. Hayatımıza attığımız her makası kimi zaman ailemizden kimi zaman dostlarımızdan sevdiklerimizden saklıyoruz ama bağımlılık yapmış gibi bize ne kadar uzak olduğunu bilmediğimiz ölüme koşuyoruz. Hayatımızın dümenlerini bırakıp yaşamak ne güzel oldurdu hal bu ki. Denizin ortasında dümeninde görevlinin olmadığı bir gemi gibi savrulsak arada, hoş olmaz mıydı ki. Nerde ne yapacağımızı düşünmesek bazen, hayatın bizi savurduğu yerlere doğru gitsek, uzun bir otobüs yolculuğunda ihtiyaç molası verir gibi. Rüzgârlar doldursa küçücük hayat sandallarımızın yelkenlerini ve biz oradan oraya sürüklensek. Ne kadar korkuyoruz hayatı gidişatına bırakmaktan, hayatta dair konularda zarlar atmaktan. Oysa her şey belli değil mi zaten. Yalnızlığınızın sahillerinde gezerken hiç mi fark etmediniz birilerinin denize attığı deniz yıldızları sahilde ölü duruyor. Birileri zar atmış haklarında ama kaybetmiş belli. Dümenleri bırakın, yelkenler fora, rota ölüm. Gidip kocaman bir öpücük konduracağız yanağına. Birkaç anlığına yalnızlığına son vereceğiz ve yine yalnız kalacak. Koca bir ömrü yalnız geçirmişiz nasılsa biz ahir ette de yalnız kalacağız sanırım.