Dün akşam ay battı tepelerin ardından

O tepede olsam, sanki elim değecekti. Temmuz akşamıydı, hava karardıkça mavi gökyüzünde ay daha güzel görünmeye başladı. Karşıdaki tepeye yaklaştıkça büyüdü, büyüdü ve ağaçların arkasından kayboldu. O akşam ay bir kez daha batmıştı.

Güneşin batışını kimbilir kaç kez çektim. Güneşin ne zaman ve nereden batacağını hep bilirim. Yaz günüyse denizden batar hergün birkaç dakika ileri-geri giderek 21 Haziran’a göre... Kış günlerinde tepelerin ardından batar erken saatlerde. Oysa ay ne zaman doğacak, ne zaman batacak, nereden batacak bilmek kolay değil. Ya hergün izleyeceksiniz ya da kitaplara bakacaksınız.

Benim bildiğim, ay büyür dolunay olur, sonra yine küçülür hilal olurdu. Askerliğimi Burdur’da yaparken koğuşta üst ranzada yatardım, penceremden gökyüzü ve zaman zaman ay görünürdü. Ayın zamanının ve konumunun bu kadar değişken olduğunu o zaman farketmiştim, akşamları erken kapanan ışıklardan sonra uyumaya çalışırken.

Ay gökyüzündeyken fotoğraflar sıradan oluyor. Oysa tepelerin, ağaçların, elektrik tellerinin arkasından batarken ay fotoğrafları sanki kimlik kazanıyor. O günün tarihi 20 Temmuz 2004’dü. Ertesi gün o akşamı çok yalın iki dizeyle ifade etmiştim:

dün akşam ay battı tepelerin ardından
hilaldi...

Sonraki yıllarda ay oradan batarken başka fotoğraflarını çekmeye çalıştım, hiçbirini o akşamın fotoğrafları kadar sevmedim.