Dün akşam ilk defa karnıbahar yedim!

Etrafımda yemek seçen, mıymıntı bir adam olarak bilinirim. Evine misafirliğe gittiğim akrabaların ve eş dostun azılı düşmanıyımdır bu hususta. Benim yiyeceğim tarzda yemek yapmak için bir düşünce alır ki bu zavallı kadınları sormayın gitsin. Eğer bir yere cem barış davetliyse, ya da bir akrabasının yanında kalmaya gidiyorsa bir normal insanlara göre bir menü, bir de bana özel bir menü yapılır. Yok yok fazla abarttım o kadar da değil hani. Tamam yemek seçiyoruz ama öyle insanların üzerinde stres yarattığım falan yok( Annem ve teyzem hariç şu sıralar)

Neyse konuya bir türlü giremedim. İstanbulda işe girdiğimden beri teyzemin yanında kalıyorum. Tabi kadıncağaz benim bu "özel" durumumu bildiğinden, onlarda kalacağımı öğrenince; "Aman Allahım" demiş, " ben ne günah işledim ki, bu çocuğu başıma sarıyorsun. Ne istedin bu zavallı kulundan" diye feryat figan ederek kadere isyan etmiş. Hata ilk şoku atlattıktan sonra annemler onu bir psikoloğa gitmesi hususunda ikna etmişler. Böylece teyzem profosyonel yardım alarak benimle yaşamaya anca razı oldu.

Ama ne olduysa dün akşam oldu, teyzem ancak 3 ay dayanabildi bu acayip adama. Tam yemek zamanı yine ben" yok teyze ben onu yemem, şunu yemem, bana şunu getir" diyorken teyzemi önce bir sessizlik aldı, başını önüne eğdi ve bir iki dakika hiç konuşmadan ve kıpırdamadan öylece kalakaldı. Sonra büyük bir çığlığın eşliğinde;"eee yeter ulan, senle mi uğraşacam lan ben her akşam, yeter!" diyerek bir öfke patlaması yaşadı. Hemen ardından" bu akşam yemekte karnıbahar var, hadi bir yeme de görelim" dedi. İçimden"ne karnıbahar mı? öldür beni daha iyi teyze" dedim ama bunu o an dışarı çıkarmaya korktum, zira teyzemin gözlerinden alevler çıkmaktaydı.

Köşeye sıkıştırılmıştım. Ya karnıbaharı yiyecek ya da teyzemin aynı şiddetteki lazer güdümlü terliklerini yiyecektim. Başım öne eğik, kurbanlık anını bekleyen koyun gibi beklemeye başladım. Çorba, ara yemekten sonra beklenen büyük an gelmişti. Yıllarca düşman saflarda bulunduğumuz ve mümkün mertebe birbirimizin yüzüne bakmadığımız karnıbahar ile şimdi göz göze kalmıştık. Bir de avının üzerine atlamak için uygun anı kollayan bir leopar gibi başımda bekleyen teyzem vardı. Ben ise köşeye sıkıştırılmış bir yavru ceylan gibi ürkek, mutfağın en ücra köşesinde ölümü bekliyordum adeta.

Bu korkuyla yaşayamazdım daha fazla ve yardana sığınarak, ilk lokmayı aldım karnıbahardan. Allahım o ne lezzetti öyle. Of of of... Yemedim adeta eridim bittim,neden daha önceden bu muhteşem tadı tatmadım diye kızdım kendi kendime ama belli etmedim teyzeme. Zira, benimle geçirdiği önceki üç ayda bu yemeği yememek için nasıl da bin dereden su getirmiştim. Yarım ağızla, yedik işte teyze, bak sadece senin hatrın için diyerek kalktım sofradan ve elimi yıkamaya gittim. Dün gece ben hayatımda ilk defa karnıbahar yedim.

Not: Bu hikayedeki kişiler hayal mahsulü değil ama olaylar biraz abartılmış olabilir. Bir de bu kıssadan çıkaralıcak hisse de neymiş; fazla önyargı cildi bozarmış...