Dün beni görmüşler...

Dün beni İstanbul'un nem kokan sokaklarında görmüşler 

Yaşanmışlık çökmüşmüş yüreğime, hüzün çökmüşmüş gözlerime 

Ne selamlarını almışım gelip geçenlerin ne demişim bir merhaba tanıdıklara 

Atarken simit bir vapurun peşi sıra uçuşan martılara 

Ne yaptığımı bilmiyormuşum. 

Öyle dediler... 

Dün İstanbul'un kaybolmuşlukları arasında görmüşler beni 

Bir garip yürüyormuşum. Sarhoşmuymuşum neymişim. 

Ne sağımı biliyormuşum ne solumu 

Bu da gündüz vakti olacak şeymiş mi? 

Öyle dediler... 

Dün beni, aklı bir karış havada görmüşler 

Sormamışım balıkçının ahvalini 

Atmamışım üç kuruş mendil açmışlara 

Dudağımda bir gülümseme dalıp dalıp gidiyormuşum Boğaz'daki gemilere 

Delimiymişim, neymişim? 

Öyle dediler... 

Oysa ben hiç bu kadar akıllı olmamıştım. 

Hiç bu kadar büyümemiştim. 

Hiç bu kadar ne yaptığını bilen 

Ne için yaşadığını bilen olmamıştım. 

Hiç bu kadar ''ne hali varsa gören'' olmamıştım.