Dün Çeşme Ilıca’da Büyükanne ve ben

Dün yine sabahın köründe, sıkıntıdan patlamak üzereyim…

Atladığım gibi arabaya doğru istikamet Çeşme…

Ilıca’da evin önünde park eder etmez sevgili Büyükanne kokumu mu aldı ne dikildi karşıma.

Birden gevşeyivermişim…

(Bu arada bilmeyenler için, Büyükanne kim derseniz, Ilıca’daki evin etrafındaki kedilerin aile büyüğüdür. Büyükanne adını ben taktım kendisine, o da gururla bu ismi taşıyor.)

Büyükanne boynuma bir sarıldı…

Bi sevgi, bi hasret giderme deme gitsin gari…

Demez mi?

“Bir aydır nerdesin?

Hasret kaldık sana.”

Böylece sohbet muhabbet epeyce dertleştik ve her zamanki gibi sosis ziyafeti çektim onlara…

Laf arasında, geçen sene yaşı küçük bir torunu zoraki gebe kalıp üç yavru doğurmuştu, kendisi çocuk olan kedicik üç yavruyu bakamamış hepsi telef olmuştu, ben bir ara yavruları görmüştüm kendisi çocuk haliyle oradan oraya taşıyıp duruyordu yavrularını.

Baktım o yaşı küçük kedicik bu sefer de memeleri sarkıyor, hamile değil mi?

Kaderin cilvesi!..

Tabi bu arada Çeşme’de el ayak baya çekilmiş, etraf tenha, yerli halktan başka kimseler yok.

Bir süre sonra giydiğim gibi mayomu doğru denize, kıyıda kimseler yok.

Şahane mis gibi bir deniz.

Bütün kaygılardan sıyrılmış bendeniz.

Ne kadar denizde kaldım bilmiyorum…

Akşamüzeri İzmir’e döneceğim… Büyükanne gene etrafımda dolaşıyor… Şeytan diyor kaptığın gibi… “ Al getir ilk sevgiliyi Beşiktaş’tan.” Şey pardon o Cahit Sıtkı Tarancı’nın (Haydi Abbas) şiiriydi.

Kucakla Büyükanne’yi götür İzmir’e… Lakin evdeki bizim oğlan Uğur’la nasıl anlaşırlar nasıl geçinirler…

Dönüş için arabaya bindiğimde kararsız halimi anlamış olacak ki!.. Önemli değil kaderimiz burada yazılmış der gibi bakıyordu arkamdan…

Devamlı kuyruk sallıyordu el sallar gibi…