Dün sen ölüme değil, meleklerine ağladın Akçakoc...

(Okuyacağınız yazı, 12 Mart 2008 Çarşamba günü elim bir trafik kazasında kaybettiğimiz, Akçakoca'nın genç öğretmeni Pervin Öğretmen için yazılmıştır)
Dün Sen Ölüme Değil, Meleklerine Ağladın Akçakoca
Hayatın ne garip olduğunu anlamak, nasıl bir şey olduğunu anlamak, bu hayatın ne olduğunu anlamak, her geçen gün daha zorlaşıyor. İnsan yaşadıkça nelere tanıklık ediyor, neleri tanımak zorunda kalıyor.

Hayatın bizlerin karşısına çıkardıkları, çoğu zaman bizim boyumuzu aşıyor. Duruyor, susuyorsunuz. Konuşamıyorsunuz. Anlamsız gelir her saniye, size. Düşünemezsiniz, isyan edersiniz. İşte biz tam böyle bir hissiyattaysak, ölüm gelip kapımızı çalmıştır. Kafesi yüreğinize dar gelir. Hele bir de zamansız gelen bir ölüm ise. Sizde yaşamak istemezsiniz. Niye ben hala buradayım diye, Yaradan’a haykırısınız. Ama siz ne yapsanız da o zaten gelmiştir ve çoktan gitmiştir…

Yaşamak dediğinizin sonu ölümdür. Hep tek başına yaşanan ölüm…. Terk-i diyar….

Bazen düşündünüz diye bir kurşun çalar kapınızı, bazen bir hastalık, bazen de özleminizi söndürmek için çıktığınız yolda bir asfalt parçası… ya da her neyse… Bunlar ölümün adıdır sadece birer bahanedir. Sonuçta Takdir-i İlahidir bu. Bir metre toprağın altına saklanmaktır. Oradan seyredersiniz, geride bıraktıklarınızı…

Babam bir gün şöyle demişti, “Oğlum Mevla’m Ne eylerse Güzel Eyler. Ölüm güzel olmasaydı, Peygamber Efendimizi neden öldürdü” der, işte o kadar güzel bir şey diye eklerdi.

Dün de Akçakoca, bir ölüme feryat etti, isyan etti. Kabul etmesi o kadar zor bir ölüme. Bahanesi ile isyan ettiren, saklananı ile yüreklere acıyı eken bir ölüme ağladı dün bu şehir. Yaradan Mevla’m, sadece yanına almak istedi, kaza sadece bir bahaneydi. Toprağa, saklanmak için sadece bir bahaneydi, o kaza. Toprağın altına sakladığımız bir bedendi. Ama Mevla’mın şimdi iki tane daha meleği oldu.

Dün sen ölüme değil meleklerine ağladın, başın sağ olsun Akçakoca...