Dünya "dönerken"...

Etkileyici sesi kanımda kıvılcımdı, pek çoğumuz "devrimin" şarkılarıyla hatırlarız Cem Karaca'yı.

Türkçeyi güzel kullanan bir Rum-Türk karışımıydı. Sözcüklerin ambargoya uğradığı, sansürün budamadık satır komadığı ülkemizde, o da karanlıklardan akan bir yıldız gibi kaydı geçti.

Hoşgörü zamanları hiç uğramadı ki Türkiye'ye...

"Dönek" dediler, evlatlarından gizledikleri/ ama ezgilerini bir türlü esirgeyemedikleri Karaca için. Ne acı! Ne yıkım!

"Allah, yar!" dediği için mi?.. 80 sonrası tırnaklarının sökülmesi ihtimali ve ardından olası bir psikolojik travmayla sesini soluğunu yitirmemek için yurt dışında soluklandığı için mi?

Elbette yurdunda kalanlar da oldu, her türlü saygıya layık olarak. Elbette yaşamsal önemde olmasına karşılık bir süre için bile yurt dışına çıkamayanlar da oldu, en büyük teselli ve övgüleri hakedercesine.

Cem, gitti ve geri dönüşünü sağlayan Özal'dı.

Özal melek Cem şeytan değildiler.

Bir yandan da tarih raconu kesiyordu, orada beceriksizlere siyasetçi, gerçek korkaklara kahraman rolünü dağıtıyordu.

Ve sonra ama yığınlara acem kültürünü amerikan şekeri içinde sunanların devşirdikleri kuşattı mesela Sivas'ı, Madımak'ı, gidemeyen Cem'lere kıydılar hem de güpegündüz.

insanları hele ki aydınları korumakta, özgürlüğü emzirip nurtopu gibi düşünce evlatları doğmasında "kürtajcı" bir devrandı "farklıyı/aykırıyı" yutan ve kin kusan.

Keşke asmasaydık da besleseydik Deniz'leri. Doğal ömrüne saygılı olaydık Menderes'lerin...

Biz hep mi "istemezuk"! Biz hep mi akkaşık sütüz ve her aykırı düşünce mi "dönek"?

O zaman bu nasıl yürek ki mazlumu ezer, güçlüye eğilir, suda büzülür, yardımsız yürümez, dürtmeden düşünmez, ateş bacayı sarmadan yanmaz!

Bizi biz olmaktan çıkaran düzen utansın!