Dünya böyle, bir yanda düğün bir yanda cenaze; şehit haberleri gelirken hayatın devam etmesi normal

İnanın bana da zor geliyor; insanlar ölürken mutlu olamıyorum, eğlenemiyorum. Ama hayat böyle, dünya böyle, bir yanda düğün bir yanda cenaze; şehit haberleri gelirken hayatın devam etmesi normal aslında.

Hayat bu da biz hayata uymuyoruz. Hayat öyle insancıl falan değil. Sen üzülürken zamanın gözyaşları akmıyor. Karanlık gecelerden sonra bile hiçbir şey olmamış gibi güneş ışıl ışıl doğuyor.

Ne yapacağız şimdi, yaşamayı erteleyecek miyiz? Ne zamana kadar? Acılar hep var ya olmuyor işte, gencecik insanlar ölürken zevki eğlenceyi düşünemiyoruz. Ama dünya kurulduğundan beri acılar var ve bundan sonra da olacak. İçimizden mi gelmiyor. Saygısızlık olarak mı görüyoruz. Ölülerimizi yüreklerimize gömüp yaşamaya devam etsek. Ağlayıp sızlayınca geri mi gelecekler sanki.

Bu bir gelenek adeta… Mahallede ölü varsa müzik bile dinleyemiyorsun. Ayıp olur, milletin acısına saygı göstermek lazım. Ama mahallede her gün biri ölür.

Hayat kesintiye uğramamalı… İlk anda acının yürekten saygıyla karşılanışı, fazla uzatmadan hayata dönüş… Çökersek, acıyla yerlere yığılırsak düşmanlarımız bizi de öldürmüş olur. İnadına yaşayarak heveslerini kursaklarında bırakmalıyız. Gülen gözlerimizin kirpiklerinde şehitlerimizden kalma bir damla yaş olsa da.

Niye bayrak asmıyorsun? Niye eğleniyorsun? Niye üzülmüyorsun? Acı sahibinde kalsa… Yani elbette insanlar üzülür ama duydukları anda üzülseler sadece… Bu dünya, bu hayat böyle, bir yanda düğün bir yanda cenaze… Kolay değil ama acılarımıza ağlamamız kısa sürmeli. Yaşamın ilkelerine ters bir durum bu. Mezara koyuncaya kadar… Sonra unutmayacağız tabi, yüreğimize gömeceğiz. Bir de insanları bu acıya katılmak için zorlama durumu var. Yok, hiç kimse benim acım için mutluluğunu yarıda kesmesin. Böyle bir şey istemeye hakkım yok. Belki de sadece o gün/o an mutluluğu yakalamıştır.

Hayatı keserek acıya saygı ve ortak olmayı anlamlı bulmuyorum… Ama ilk anda samimi bir tepki gösterilmesi hem ölenlere saygı hem de yakınlarına manevi güç anlamında iyi olur. Yalnız ben “acıları paylaşma” konusunu kabul etmiyorum. Kimse kimsenin acısını paylaşamaz. Acılar yalnız yaşanır.