Dünya çocuk gününde çocuk resmidir

Dünya çocuk günü kutlanırken, çağımızda çocukların durumuna pek sevindiğimiz söylenemez;

En başta eğitim olmak üzere çocuklar çok şeyden mahrum. Özellikle diğer sorunlarda olduğu gibi, geri kalmış ülkeler başta olmak üzere, çocuk sorunları gittikçe artıyor;

Şiddet, bu sorunların en önceliklisi. Şiddetin çözümü eğitimle ilişkili. Eğitim içindeki elverişsiz ortamlar, eğitim yuvalarında bile şiddeti getiriyor.

Suriye'deki bir okulda internete düşen şiddet görüntülerini görünce, kendi çocukluğumu ve öğretmenlikte ilk yıllarımı hatırladım. Benzer görüntüler, bir zamanlar, ülkemizde hemen hemen her okulda rastlanabilirken günümüzde istisna.

Farklı nedenlerden dolayı, çocuklara yönelik aile içi ve sokaktaki şiddet yaygın.

Yine eğitim noksanlığından, yetişkinlerin dikkat eksikliği ve ilgisizliğinden her gün yüzlerce çocuk çeşitli kazalara kurban gidiyor.

Çocuk kaçırma olayları her yıl artıyor ve ateş düştüğü yeri yakıyor. Medya, işin magazin boyutu ile ilgili. Bu konuda yeteri kadar eğitici haberlere yer verilmiyor.

Terör, olayın diğer boyutu.

Terör ve savaş; çocuk, yetişkin ayrımı yapmıyor. Çocuklar acımasızca terör hareketlerinde ateşin önüne atılarak kullanılıyor.

Bu gün , dünyanın çeşitli yörelerinde savaşlardan etkilenmiş ve etkilenmekte olan çocukların sayısı şaşırtıcı boyutlarda. Çocuklar savaşlardan korkuyor. (Yukarıdaki resim, çocuğun korkusunu net bir şekilde ortaya koyuyor.)

Uyuşturucu, çocuklara kurulmuş ayrı bir tuzak.

Savunmasız çocuklar cinsel istismara uğruyor.

Çocuklar dilendiriliyor, çocuklar aracılığı ile duygu sömürüsü yapılıyor.

Çocuklar, acımasızca sokaklara terk ediliyor. Dünyada 300 milyondan fazla çocuğun evsiz barksız sokakta yaşadığı tahmin ediliyor.

Çocuk duygusu ayrı. Çocuklukta yaşanan olumsuz duygular onun geleceğini etkiliyor. Bu durum insan kişiliği için önemli.

Teknoloji çağında, insan eğitimi ve insan sevgisi geleceğin temellerini atıyor. Negatif ortamlar altında, kin, nefret ve öfke duygularıyla yetişen çocuk, dünyanın altını üstüne getirebilecek, geleceğin atom bombası. Bunun hesabı iyi yapılmıyor.

Her yıl gelir dağılımında artan aşırı dengesizlik, alt gelir gruplarının çocukları aleyhine bozuluyor. Yetersiz beslenme ve açlık çocukları ölüme sürüklüyor.

Dünya siyaseti, çocuk konusunda çözüm üretmekte yetersiz. Atılan nutuklar havada kalıyor.

"İnsan, yeniden çocukluğa dönebilseydi, çocuklar böyle ihmal edilir miydi"? Sorusunu düşünmeden edemiyor insan. Hüseyin Seyfi