Dünya halkları için düşünüyorum

İnsanlar ölüyor, insanlar ağlıyor ve insanlar yok oluyor. Bizler varlığımızın, benliğimizin saltanatındayken. Hiç sorgular mısınız kendinizi? İnsanlar hayatta kalma mücadelesi verirken, bizler neyin mücadelesini, neden veriyoruz. Kimimiz yeni bir ev, yeni mobilyalar veya yeni bİr araba almanın mücadelesindeyiz, kimimiz nasıl daha güzel, şık ve genç görünebilirim, mücadelesindeyiz, kimimiz makam, mevki, şöhret ve para mücadelesindeyiz.

Kaç defa egomuzdan sıyrılıp empatik gözlerle bakabildik dünya halklarına. Filistin’de zulüm gören Filistinliler, Türkiye’de dışlanan ve zaman zaman zulüm gören Kürtler ve Ermeniler, uzak doğuda zulüm gören ve nefes aldırılmayan Türkler, Irak’ta Araplar v.s. Ne kötü değil mi? Kendi topraklarında zulüm görmek, kendi vatanından dışlanmak ve hor görülmek. Dün kardeş olarak baktığın toplumun bugün düşman olması sana. Ya sebep? Türk, Kürt, Ermeni veya Arap olmak... Kim iddia edebilir ki ben Türk olarak veya Kürt olarak doğmak istedim ve öyle oldu?

Hiç birimiz. Nasıl, nerede, hangi din, ırk ve cinsiyette doğacağımız bizim tasarrufumuzda gerçekleşen olaylar değildir. Nasıl oluyor da kendi tasarrufumuzda olmadan gerçekleşen olaylar için bir toplum yargılanabiliyor. Hangi akıl bunu kabul edebilir. Bir ırkı temel alarak yargıda bulunmak faşistlikten öte bir düşünce biçimi değildir. Hitler gibi. Hitleri öldü diye biliyoruz ama o hala yaşıyor. Hem yüreklerde hem zihinlerde… Hrant Dink, Aziz Nesin, Adnan Menderes, Turgut Özal ve isimsiz Kürt önderleri cinayetlerinde… Bir dakika ve samimi olarak durup düşünelim. Bu insanlar neden öldürüldü?

Dünya insanları olarak artık insanlara Arap, Kürt, Türk, ermeni, alman, Müslüman, Hristiyan, Yahudi v.b. olarak bakmayı, görmeyi bırakıp ‘İnsan’ olarak bakmamız gerekir. Ki dünya yaşanılabilir bir yer olsun ve insanlar huzur bulsun. Düşünmek ve yaşamak dileğiyle…