Dünya kan ağlıyor

Dalgınım yine...
Başımda bir ağırlık.
Bazen rüyalarım netleşiyor, bir duruluk bir huzur...
Bazen yeniden hortluyor kabuslarım, tekrar çocukluğuma dönüyorum.
Düşlerimdeki canavarların ağızlarından ateş çıkıyor yine...
Bir farkla; bu ateş beni yakmıyor artık.
Gülüyorum... Bir delinin deliliğinde gülüyorum.

Uykuya dalıyorum. İnsan, aynı insan.
Tecavüzcü, katil, ırkçı, savaşçı... ve hepsi ikiyüzlü.
Ne tarafa baksam kan, ne yana dönsem bir darbe alıyorum.

Somali de, açlıktan kuruyan sıska bedenlerimizle, yakan güneşin altında, bir hayvanın dışkılamasını bekleyecek kadar çaresiz kaldığımızda...
Asaletini kanında arayanlar geliyor aklıma. Daha yanan trenler soğumadan, Filistin'de ölen babamın üzerine kapanmış ağlıyorum.

Birden uyanıyorum. Oturuyorum ve düşüncelere dalıyorum...
Aklıma, kafası dipçikle ezilen Kürt çocuğu geliyor. Şakaklarıma bir sancı giriyor, kalkıyorum. Elimi yüzümü yıkayıp aynaya baktığımda, karşımda kafası taşla ezilen Uygur Türk' ü kanlar içinde, korkuyorum... Gözlerimi kaçırıyorum aynadan, arkamı döndüğümde, oğlunun teskeresini bekleyen bir ananın, yerine sarıldığı tabutu görüyorum.
Ve çığlıklar...

İçim çok acıyor. Yine de, deli gibi gülüyorum.
Her parçamı bir yere bırakmışım sanki.
Bosna'da tecavüze uğruyan kadınım. Irak'ta bombalanan çocuk, İran'da sokak ortasında taşlanarak öldürülen genç kızım. Sivas'ta yanıyorum, Hakkari'de, avucunda taş izi var mı, diye bakılan çocuk oluyorum...

Bu kadar zulüm içinde, asillerin Osmanlı'dan kalma çözüm arayışları güldürüyor beni. Yakınlara geliyorum...
Saraylarında içki içilmezmiş. Oysa ben, sarayda içen Osmanlı padişahları hakkında çok şeyler duymuştum ama...
Toplanıyorlar, içki bahanesi ile yollara düşüyorlar, bir kadının başını vursunlar diye, namaza duruyorlar tanıdık seslerle... ALLAHU EKBER!

İran geliyor aklıma ama orada şeriat var. Bizim ülkemizde yoktu, değil mi?
Peki sokak ortasında küfür edip, abdestsiz namaz kılmak, Müslümanlıkta var mıydı?
Diyorum ki, her mahallede en az iki cami olan bir ülkede, sokaklarda namaz kılınacaksa, sokakları da cami yapsak Allaha daha yakın olur muyuz acaba? Hadi olduk diyelim, bu kan gölü, bu zulüm son bulur mu?

Birden kendimi çok yalnız hissettim. Bir Tanrım bile yoktu, onların ki gibi... Tanrı adına yapılanları düşündükçe, neden kafamda bir Tanrı yaratamadığımı anladım.
Gülmeye başladım yine. Delirdim galiba, olsun... Onlar gibi akıllı olacağıma!

Bu arada ikiyüzlülük demiştim değil mi? Uykuya dalıyorum yeniden.
Ne çok ikiyüzlü insan var dünyada. Vatan için, ırk için, sınırların için kafa eziyorsun ama ezeni de kınıyorsun diğer tarafta.
Bu arada nedenleri kıyaslıyorsun... Kıyaslama!
Her şey Tanrı, vatan, millet aşkına!!!