Dünya Kupası'nı küçümsemeyelim, küçümseyenleri uyaralım...

Babamın ablama kızdığını ilk kez görmüştüm. Babalar ve kızlarını bilirsiniz, özel bir bağ vardır. Ben de 2 aylık bir kız babası olarak bu bağa güveniyorum. Ama bu kez farklıydı. Babam ablama gerçekten sinirlenmişti ve bunu açıkça belli ediyordu...
Takvim 1990'ı, termometre +30'u gösteriyordu. Yine bir dünya kupası mevsimiydi kısacası. Kupada Kamerun 38 yaşındaki pişmiş bir kellenin önderliğinde tüm dünyayı şaşkına çeviriyordu. Afrikalılar, kupaya son şampiyon Arjantin'i hem de 9 kişiyle yenerek başlamıştı. 2. turda ise güçlü Kolombiya ile karşılaşan Kamerun, bol "Bıyıklı" kadrosu ile 2-1 galip gelmiş ve adını çeyrek finale yazdırmıştı.
Çeyrek finaldeki rakip ise bizi havada, karada ve çimde 8'leyen İngilizlerdi. Artık tüm Türkiye Brezilya'yı falan bırakmış Kamerun'u tutuyordu. Hatta Kamerun'un hastasıydı.
Bizim evin salonuna geri dönelim. Maç saati gelmişti. Kendini beğenmiş İngilizler ile dünyalar tatlısı Kamerun yeşil sahadaydı. 38'lik Milla ve arkadaşları yine döktürüyordu. Kamerun gol attığında babamla ben havalara sıçrıyor, gol yediğinde ise yıkılıyorduk. Yaz tatilinde Kamerun'a gitmeyi planlıyorduk. Türkiye genelinde ise durumun çok daha vahim olduğunu sonradan öğrenecektik. Kahvehanelerde toplanan çılgın kalabalıklar, Kamerun gol attığında, "Avrupa Avrupa duy sesimizi, işte bu Kamerun'un ayak sesleri" diye bağırıyordu. Ve Ali Desidero reklamında "Efsane geri döndüea" diye yırtınan zat henüz piyasaya çıkmamıştı bile...
İşte tam bu ortamda İngiltere bir gol daha attı. Akabinde bizimle birlikte maçı izleyen ablamda ince bir gol sevinci tespit ettik. İşte o esnada ablam cahil cesareti ile İngilizleri tuttuğunu beyan etti. Babalar ve kızlar... 16 yıl önce Dünya Kupası ateşi bunu bile sönük bırakmıştı... Babamı ilk kez ablama kızarken görmüştüm. Bir insan nasıl İngiltere'yi tutabilirdi?..
Maç bitmişti. Kamerun 3-2 mağlup oldu ve ülkesine döndü. Ancak Puskas'lı Macaristan, Cruyff'lu Hollanda, Socrates'li Brezilya gibi Milla'lı Kamerun da asla unutulmadı.
Dünya kupalarını cazip kılan da bu işte... En iyi takım kazanmıyor belki ama en iyi takımlar her zaman hatırlanıyor...