Yerküre, sadece insanoğlunun estirdiği şiddetle değil, doğal afetlerin neden olduğu şiddetle de karşı karşıya.

Hayatlar yalnız tanklarla tüfeklerle son bulmuyor; sellerle depremlerle fırtınalarla da sona eriyor. İklim değişikliklerinin tetiklemesiyle buzulların eriyecek olması insanoğlunu tedirgin ediyor. Dünya yaşanmaz bir gezegen olacak, nesiller tükenecek. Öngörüler ve bilimsel çalışmalar bunu destekliyor.

Kimileri doğanın öfkesi olarak olaya yaklaşırken, kimileri de kıyametin yaklaştığı tezini ön planda tutuyor. Her iki öngörünün de ortak noktası doğal afetlerin her geçen gün şiddetini ve boyutunu büyütüyor olması.

Avrupa sellerle boğuşuyor, Asya fırtınayla savruluyor, Okyanusya kırılan fay hatlarıyla sallanıyor, Amerika hortumlar ve okyanus taşkınlarla başetmeye çabalıyor. Tüm ülkeler hava kirliliğinin boyutlarını azaltmak için seferber olmuş durumdalar. Kısacası, insanoğlunu kötü bir son bekliyor.

Dünyanın gidişatının farkında olan ve çare aramaya tutuşanlar ile “bu kaos ortamından nasıl faydalanabiliriz?”in hesabını yapan ülkelerin ayrışımını da görüyor ve yaşıyoruz.

Global kaosu önlemek için çare arayanların sesi çok az çıkarken, kaosu kendine yontarak işgale koyulanların çirkinlikleri birbirinden farklı boyutta vuku buluyor.

Dünyayı, kirletenlerden temizlemek, rehabilite etmek isteyenlerin tam tersi eylemlere kalkışması onların ne derece ikiyüzlü olduğunun göstergesi.

İnsanları birbirine kırdırarak bundan zafer elde etmeyi umanlardan gelecek adına umutvar olunulabilir mi? Elbette ki hayır.

Dünyanın sonu yaklaştıkça çirkinliklerin de boyutu tırmanış gösteriyor. Yaşananlar bize bunu göstermiyor mu?