Dünya

Şiir üzerinden ülkelerin içinde geçirdikleri süreç ve dünya algısını tartışmaya açıyorum. Günümüzde barış özlemiyle savaşan Filistin yurdunun şairlerinden Mahmut DERVİŞ'in: Kızılhaç üstüne basit şarkı şiirini alıyorum; 

Bütün ülkelerde bütün insanların, baba,  

gücü var mı 

ekmek dağıtmaya / umut dağıtmaya? 

Varsa, baba, neden 

oturmuş yeriz meşe dalları? 

Neden çığırırız fırsat bulunca acı türküler? 

İyiyiz, baba, güven içindeyiz 

Kızılhaç'ın kucağında,  

başlarız ayı bir somun ekmek gibi görmeye 

un torbası boşalınca. 

Neden değiştirdin çıklıklarımı 

kuru ekmek kırıntısıyla, sarı peynirle,  

neden değiştirdin çığlıklarımı, baba,  

Kızılhaç dükkanlarında? 

Haçın gölgesinde çiçekler biter mi, baba? 

Bülbüller Şakır mı haçın gölgesinde? 

Neden dinamitlediler öyleyse ufacık evimizi? 

Neden güneşi düşlersin, baba, gün batarken? 

Neden gel dersin, el edersin bana,  

ne zaman pasta, kuru üzüm çekse içim,  

gel dersin, el edersin bana 

kızılhaç dükkanlarında. 

Beni salıncaksız kodular,  

ekmeğimi çamura buladılar, kirpiklerimi toza toprağa,  

aldılar tahta atımı benim,  

yükü babamın sırtına koymaya zorladılar beni,  

gecenin ağırlığını kaldırmaya zorladılar. 

kim açtı ateş arklarını içimde,  

kim açtı, kim açtı, kim? 

Kim götürdü benden barış güvercinini 

Kızılhaç'ın bayrakları altında? 

böyle haykırıyor savaşan bir yurdun şairi ve gelecek kaygılı ve barışı kaybetmenin öfkeli korkusu dilinde. Ayrıca gelecek artık kendi ekseninde ve dünya ondan hem uzak hem yakın ama savaşına dair var gözlerinin önünde. 

Peki savaşı ülkesinde noktalamış ve artık sevişmeyi öne çıkartmış yurdun şairi ne der şiirinde? 

Guillaume APOLLİNAİRE, Fransız şair: 

Daha uzaklara gideceğiz biz hiç ilerlemeden 

Ve gezegenden gezegene 

Ağıntıdan ağıntıya 

Bin üç kuyruklu yıldızın Don Juan'ı 

Yeryüzünde bile kıpırdamadan 

yeni güçler ardından koşuyor 

önemseyerek hayaletleri 

Ve unutuluyor bunca evren 

Kimler bu büyük kağıt helvacıları 

Kim unutturabilecek bize peki şu ya da bu parçasını yeryüzünün? 

Nerde bir kıtanın unutuluşunu borçlu olacağımız Christophe Colomb 

Yitirmek 

Ama gerçekten yitirmek 

Buluşta yer bırakmak için yitirmek 

Yaşantıyı Utkuya erişmek için. 

Korku sadece geçmiş adına değil ayrıca gelecek adına ve tüm dünya ülkeler için hissediliyor.