Dünyayı temizleyen kadın

Neden bütün dünyayı temizlemem gerekiyormuş gibi hissediyorum bu aralar? Çılgınca temizlemek geçiyor içimden her şeyi… Ben kaçtıkça evime dolmuş hastalıklı ruhlar, çarpık ilişkiler, sevimsiz insanlar, alaycı bakışlar… Benliğimi arındırdıkça hayatın kirinden, uzaklaştıkça şatafatından, safsatasından, evimde dağ gibi sadece benim gördüğüm zaman leşleri…

En adisinden en pahalısına ne kadar temizleyici varsa yüksek alerjik durumuma rağmen sırasıyla kullanıyorum. Camlara yapışan aşk adında kirlenmiş şehvet kalıntılarına en iyi domestos geliyor, arkada iz bırakmıyor yüzde yüz hijyen garantisi… Acıyı, nefreti, hayal kırıklığını bir çırpıda temizliyor ve bembeyaz arınmış bir ruh kalıyor geriye... Yerler sürüngenlerle dolu, ayaklarını öpüyorlar kralın. Her an ısırılma tedirginliğiyle bunlarla aynı ortamı paylaşmak yerine “kral çıplaaakkk” diye bağırıp sinek ilacını üzerlerine boca etmek çok mu sadistçe olurdu? “Yaşasın kötülük “ diyebilmek ve bütün iyi niyetlerini kısa süreliğine rafa kaldırmak ne kadar da hafifletiyormuş meğer insanı. Elim, gözüm, ayaklarım neden böyle simsiyah görünüyor? Neye dokundum , kime baktım nereye gitti adımlarım? Biliyorum ki gözyaşından başka bir şey temizleyemeyecek günahlarımı… Havada ağır bir koku, Allah’ım bana işkence yapmak isteyen olursa pis kokudan başka bir şey düşünmesin. Arka bahçeye gömülen bilinçaltının , bastırılan ağır kokusu olmalı bu… Yüreğinde gül besleyenler için korkulmaması gereken bir durum… Özgür ve cesur olup kendimizi gerçekleştirmediğimiz sürece çamaşır suyuyla kaynatıp, çitilesek de ruhumuzu, evreni bu ağır kokudan kurtaramayacağız ne yazık ki!

Gökyüzü gri, şehir gri, deniz gri… Bir mavilik bulsam süzülüp güneşe çatacağım. Parlak renklerini gizleyen , gökkuşağını çalacağım… Sizin için …

Fatma Topcu Koşubaşı