Son veda

Bazen biri gelir geçer hayatımızdan, öyle bir iz bırakır ki, adı aklımızda kalmasa bile, izi kalbimizden silinmez.

 

...Tanıştığım günü zamanı malesef adını  bile hatırlamıyorum... O kadar masum ve sessizdi ki hani dinginliğiyle dinleniyordum desem yalan olmaz, çok az konuşurdu;  alışamıyorum buraya derdi, bende zamanla alışırsın derdim…

 

Bir hafta sonu koştur koştur dolmuşa yetişmeye çalışırken karşılaştık. Hızlı hızlı sarıldım, annem geldi dedi... Zamanım yoktu vedalaşıp ayrıldım. Daha giderken bir şey mi diyecekti diye, aklımdan geçtiğini hatırlıyorum, amaan geç kalıyorum sonra sorarım dedim. Arkama bile dönmeden yürüdüm gittim...  

 

Sonra soramadım, arkadaşım günlerce gelmedi okula… Birkaç gün sonra, söylemek istediği şeyin, bana veda etmek olduğunu anladım. Annesi gelmiş, o da okulu bırakıp, annesiyle memleketine dönmüş. Son görüşüm olduğunu bilseydim öyle mi sarılırdım, bu onunla ilgili içimde kalan son şeydi ve hiç çıkmadı.

 

O gittikten sonra onun izini bulamadım…

 

Giden arkasında iz bıraktıysa , kalan biraz vefalı olmalı,  en azından adını hatırlamalı değil mi?

 

Bu yüzden ne zaman  bir arkadaşım bana hızlı hızlı sarılsa aklıma, ona son sarılışım gelir, içim acır, arkadaşıma dur, daha sıkı sarılalım derim, kokusunu içime çekerim, ya son sarılışım olursa diye. Birde, büyükler derler ya aldığın her nefesi son nefesin bil diye... Her vedayı son veda bilip sıkı sıkı yavaş yavaş sarılırım ben.

 

http://sennuryildirim.blogspot.com.tr/2014/08/yazmaseruvenim-ne-unutmak-ne-de.html