Durdum...

Bir an durduğumu hatırlıyorum, bilseniz nasıl geçti hayat üstümden bütün hışmıyla, artık nasıl bir hayat kazasıysa, duygularım ağır yaralandı. Kaldırdım duygularımı gönül dostlarımın şifahanesine, yoğun baktılar, bazılarını kurtardılar, bazıları sakat kaldı, çok şükür ki kaybettiklerim olmadı. Anladım ki hayat yolunda durmak kazaya sebebiyet veriyormuş ve durursan eğer üzerinden geçiyormuş hayat. Hızlı olmak da iyi değilmiş, anladım ki hayattan hızlıysan bu sefer sen geçiyormuşsun, üstün körü yaşıyor, ağır olmasa da hayat yaralanıyormuş. Ne durmak iyi ne de hızlı olmak, en iyisi hayatla aynı hızda olmak. İşte o zaman yaşıyormuş insan anı ve hayatla beraber geçiyormuş. O zaman yol ve yolculuk keyifli oluyormuş. Yolcuların en çok isteği gibi; “bir yol olsun ne durayım, ne döneyim, ne de bir yere varayım…” tadında akıyormuş hayat. Çünkü varmak sonuçmuş, belki de durmak ve hatta geri dönmek demekmiş… Hayat yolunda bir yere varmak da kaza sebebiymiş… Şimdi kendi hayat kazalarımı düşünüyor ve soruyorum kendime; ben durdum mu, bir yere mi vardım…? Yoksa işaret levhalarını yanlış okuyup ya da kaçırıp sapakları yanlış ya da ters yöne mi girdim? Yol mu sordum? Yanlış yol tarifi mi aldım? Yoksa birilerine yol tarif etmek için mi durdum? Kime yol gösterdim? Yolu ne kadar tarif ettim? Yoksa yolun sonu görünüyordu da ben mi göremedim? 

Durduktan sonra yeniden yola çıkmak gerekir, belki yolu değiştirmek ve çıkış yolu aramak gerekir. Şimdi yeniden hızlanmaya başlamalıyım. Hayatın hızına ulaşıncaya kadar hızlanmaya devam etmeliyim… Ya da durduğum, belki de vardığım yerde kalmalı ve üzerimden geçen hayatı seyretmeliyim. Durduğum yerden yol soranlara yol göstermeliyim. Yani bırakmalıyım yolculuğu… Belki güç toplamalıyım, yeni yolculuklar için. Bu arada yollar beni özlesin, ben yolları… Hayat üzerimden geçmeye devam etsin… Belki de kabul etmek vakti geldi; bazen gereksiz ya da erken dursan da, bazen hızlı olsan da, bazen de hayatla aynı hızda… Bir gün zaten bitecek enerjin, bir daha hiç yola çıkmamak için duracaksın ve hayat seni bırakıp yola devam edecek… Ama ben hep yolu sevdim. Ne durmak istedim ne de bir yere varmak… Şimdi ilk kez tüm yollar bana uzak… 

Durdum, belki de sadece yol yorgunuyum… Durdum, belki de “dur” dediler bana… Durdum, belki de “hancı” taraflarımı keşfetmeye başladım… Durdum, içimdeki “yolcu” ile “hancı” kavgadalar şimdi… Kim kazanırsa artık… Ama ben hala “yolu” seviyorum… Neden “durdum” bilmiyorum… 

İşin özü şu ki ne olursan ol, ama gerçekte ya yolcusun ya da hancı…..