Durdurmayın Dünyayı

Yorgunluktan çok, ümitsizlik alıkoyuyor insanı hayallerinden. Zihin meselesidir yaşamak beden değil.

Yaşadığımız kadar insan olduğumuzu farkediyorum bugünlerde, yaşadığımız kadar varız yani hayatta. Zihnimiz yaşama odaklı çalışmaya başladığı anda biriktirilmeye başlanıyor hayatı güzelleştiren anılar.

Yok olunmalı bilinmezliğin girdabında. Yok olmalı ki anlayabilmeli; insanı, insanlığı, doğayı, hayatı ve en önemlisi 'Yaratan'ı. Yorgunluk alıkoyamaz bizi bilinmezliklere yapacağımız yolculuktan sadece ümitsizlik taş koyabilir önümüze. Zihin istemez belirsizliğe doğru gitmeyi, çünkü güvendedir bulunduğu yerde -zaten ataleti korumak en iyi yaptığı iştir onun-. Bugüne kadar kaç kere pişman olduk bir düşünün yapmadığımız işlere ve kim bilir kaç kere kırdıkta ataletimizi, en güzel anılarımızı ekledik, hayat atlasımıza.

Gemilerde limanlarda güvenlidir ama hiçbir gemi yapılmamıştır limanda durmak için. Engin denizlere açıldıkça tecrübelenir, öğrenir ve sınar kendini ve sınırlarını.

İnsanda kabuğunda durması için yaratılmamıştır ki bütün atomlarımızın sürekli hareket halinde olduğunu düşünürsek,

durmak felakettir,

durmak ölümden farksızdır,

durmak ruhunu boğar insanın,

durmak öyle büyük bir yıkımdır ki kabullenemeyiz bizden götürdüklerini.