Durdurun dünyayı inecek var

Hayat acısıyla tatlısıyla, yaşanmışlıkların bıraktığı izleriyle devam ediyor. Rüzgarla savrulan yaprak misali oradan oraya koşuşup duruyoruz. Su gibi akıp giden yaşamı durdurmak olası değil.

Acaba kaçımız akşamları başımızı yastığa koyduğumuzda davranışlarımızın, sözlerimizin muhasebesini yapıyoruz?

Bugün kaç kalp kırdım yada bakışlarımla, sözlerimle incitici oldum mu? Yapılmaması gereken davranışlarımızdan kurtulmanın sözlerini veriyor muyuz kendimize? Yoksa dünyaları ben yarattım havalarında mı dolaşıyoruz etrafta.

Bir tebessümün, güzel sözün ne zararı olur bize. Etrafımızdaki insanları güzel sözlerle işlerinde teşvik edici olmak, onore etmek ne eksiltir bizden? Hiç tanımadığımız komşumuza her sabah günaydın demek dilimizi mi yorar? Onurumuzu mu incitir?

Dikkatli gözlerle baktınız mı etrafınıza ya da kendinizi gözlemlediniz mi? Kimi zaman alışveriş merkezlerinde alıyoruz soluğu, aldıkça alıyoruz bütçemiz elverdiğince. Ama yine gülümseyen gözlerle bakamıyoruz. Sanki hiçbirşeyden mutlu olamıyoruz, hiçbir şey tatmin etmiyor bizleri.

Aslında eksik duygularımızı, yalnızlıklarımızın açlıklarını kapatmaya çalışıyoruz. Yalnızlık dediysem, etrafımızın bomboş olmasını kastetmiyorum. Kalabalıklarda yalnızız. Gerçek anlamda dostlukları yitirdik ,yüzeysel, sığ artık arkadaşlıklar, güvensizlik ve yarış var aramızda. Hepimiz ruhen açız aslında sevgiye açız, sevilmeye açız, gülen gözlerle bakan , güzel sözleri ruhundan süzüp getiren insanlara açız.

Kısacası insanlığa açız.

Ne olur artık kendimize gelelim. Şu kısacık dünya kime kalmış bize kalsın. Arkamızda bırakacağımız güzel izler, hoş sedalar olsun. sevelim tüm insanları.

Geleceğimiz kötülüklerin, kötülerin elinde olacaksa, durdurun Dünyayı inecek var.