Durumu kurtarmak için mi yaşıyoruz?

İlkokula başladığım sene, okula gitmek istemediğim zamanlarda keşke savaş çıksa da okula gitmesem derdim içimden. Kimden duymuştum bilinmez, savaş olunca okula gidilmiyordu. Savaş olduğunda herkes evlerinde oturuyordu ve kimse hiçbiryere gitmek zorunda olmuyordu. Bütün aile evde mutlu mutlu otururduk işte, ne güzel. Ama tabi savaşı bundan ibaret sanıyordum. Diğer yönleriyle pek ilgilenmemiştim.Gerçekten savaş olsa okula gidebilmek için yalvaracağımı düşünmemiştim. Sadece durumu kurtarabilmekti amacım...Sonunu, başka yönlerini düşünmeden...

Şimdi de düşünüyorum, acaba kaçımız durumu kurtarmak için değil de, gerçekten bizim için doğru olduğuna inandığımız şeyleri yapıyoruz. Kaçımız gerçekten doğru olduğunu düşündüğümüz şey için sabrediyoruz... Gerekirse savaş veriyoruz. Kolayı mı seçiyoruz herzaman? Kolay ve rahat olan alternatifi... Az çabayla, daha az zaman harcıyarak elde edilebileni..

İnsanoğlunun doğasında olan bir şey bence bu zaten, amaca kestirme yoldan ulaşma çabası. Buna bişey demiyorum, hatta katılıyorum. Eğer kısa yoldan aynı amaca ulaşabiliyorsak, neden uzun yolu kullanıp vakit kaybedelim ki... Benim derdim, kestirme yolu düşünürken amacı şaşırıp, şaşırmadığımız... Ana yoldan giderken yan yolu görünce, hangi yolda olduğumuzu unutuyor muyuz? Aynı yere çıkmıyacağını bildiğimiz halde yine de o yoldan devam ediyor muyuz?Hepimize soruldu küçükken 'Büyüyünce ne olucaksın?'diye... Kaçımız verdiği cevaba uyabildi? Hadi o zaman çocuktuk, kaçımız gerçekleştirebildi çocukluk hayallerini demiyeceğim... Kaçımız gerçekleştirebildi BÜYÜKLÜK HAYALLERİNİ!

Tanııdm tanıyalı yurtdışında master yapmak istediğini söyleyen bir arkadaşım var, bütün hayatı boyunca bunu istedi ama okulu bitirir bitirmez çok iyi maaş veren bir şirkette işe başladı. Arada da 'Gitsem nasıl olur acaba' diyor o kadar...Çünkü rahatı bırakmaya cesareti yok.

Ömrü boyunca öğretmen olmak isteyen başka bir arkadaşım var, o da biriyle tanıştı ve evleneceği adam çalışmasını istemiyor. Şimdi hayat onun da gözüne rahat görünüyor. Ömür boyu çalışmak zorunda kalmıyacak, ama acaba gerçekten onun istediği mi bu? Bir süre sonra hayatından memnun olmazsa çevresindeki insanlar 'Rahat battı' diyecekler eminim. Hayat tercihlerden ibaret ama acaba gerçekten herzaman istediğimiz şeyi mi yoksa o an bize rahat geleni mi tercih ediyoruz? Durumu kurtarmak için mi yaşıyoruz?