Dürüst gazetecilik ...

Dürüst gazetecilik…

Sayın okurlarım;

Zordur bu ülkede, sadece dürüst gazeteci olmak ve sadece dürüst gazeteci kalmak?..

Dimdik kalmak, siyasiler ya da derin güç odaklarıyla sadece “gazeteci “ gibi ilişkiye girmek?..

Saygın, insanca, gerektiğinde dostça...

Ve mesafeli ve özgürce yazacak, eleştirecek tarzda...

Yetmiş beş yılı tamamladım, dördüncü yıla girdim gazetecilikte...

Daha önceki askerlik hayatımda, sonra da Veteriner Hekim ve elli yıl devam eden Diş Hekimliği hayatımda, kimseden ne arka çıkmalarını, ne torpil yapmalarını, beni kayırttırmalarını istemedim..

Ne de gazeteci olunca bir şey istedim onlardan..

Tersine, benden haz etmeyenler oldu bir yerlerde...

İstenmeyen durumda kaldım, gazete sahibine şikayet, gazete önünde toplanıp bir yazımdan dolayı protesto edilmeyi, kötü söz söylenmesini yaşadım..

Bunlara alışmam gerekir, çünkü ben gazeteciyim...

Muhalifler, siyasi partiler, dernekler, yöneticiler, zaman zaman yazdığımız özel kişiler, muhbirler...

Beni sevmek zorunda değiller...

Beni bilenler bilir, kimseye düşmanca davranmam..

Bir partiye, oluşumlara, muhaliflere, kimseye angaje olmayınca, sadece ve yalnızca; yalnız dürüst bir gazeteci olarak kalınca, siyasiler, rantlarına çomak soktuklarınız sizi hedef alırlar...

Başıma geliyor bilirim...

Ama bu muhterem zevatın hiçbirinden kısmi bir özel destekleme bir torpil gelmedi...

Ben istemedim, araya daima bir mesafe koydum, ayrıca öyle de davrandım ki gelmediler...

Ben sadece dürüst yalnız bir gazeteciydim...

Bana bu mesleği öğreten dürüst insanlar bana böyle öğretmişlerdi... ( Biri de Kadri Güler )

Gazeteci kimsenin adamı olmazdı...

Herkes bir pencereden bakardı...

Gazeteci çatıdan bakan adamdı...

Her şeyi halkın gözüyle görmeğe çalışan, at gözlükleri takmayan, maddiyatın ulaşamadığı yükseklerde gezinen yalnız insan..

Şimdiki Türkiye’ye bakıyorum...

Başbakan’ın aile yakınları... İktidarın yandaşları...

Yalakalar, para için kendini satan kalemler, iktidarın rantını yemek için küçülenler, dün kara dediğine bu gün beyaz deyecek kadar pislik çukurlarına düşenler, hepsi gazete köşelerinde..

Sayın okurlarım; zaman zaman düşünüyorum da

İçimden şöyle demek geçiyor:

Ben acaba hayatı gereğinden fazla mı ciddiye aldım?..

Küçük bir tebessümle geçiştiriyorum..

ozcanvural1933@hotmail.com