Dürüstlük mirası bırakan babam

İlkokuldayım, hafta sonu geldiğini babamın gelişinden anlıyorum. Geniş bir aileyiz, dedem, ninem, amcam, yengem, çocukları ve biz tam oniki kişiyiz. Otoriter kişiliği ve siyasete düşkünlüğü ile hatırladığım. Yanında farklı şey söylemek ve düşünmek çok kolay olmayan, bilgili kendisi de bunun farkında olan dedem Farklı olduğunu biliyor, herkes te bunu kabüllenmiş durumda. Öyle ki ilk torunu olunca kendi adım olsun diye istediği "Bilgin "adını koyuyor ona. Her şeyden çok seviyor belkide bu nedenle onu.Yani ağabeyimi.Ölüm döşeginde Büledn Ulusu hükümeti kurma aşamasında, "Ne oldu? Hükümet kuruldumu?"diye soruyor, siyasete ve geleceğe o kadar duyarlı..

Ortaokula başlıyorum,oldukça başarılıyım derslerimde.Herkes takdir ediyor,ben tersini kabüllenemez durumdayım.Ancak getirdiğim karneme bakmayan merak etmeyen bir babam var,esnaf.Dükkana geliyorum karneyi çemeceye koyuyorum. Günler sonra imzalandığını görüyor ,okul başlarken alıp götürüyorum.Bu konuda konuşulan tek kelime bile hatırlamıyorum .Ortaokul 2.sınıfta okul çıkışı bırakıp dükkanı gidiyor.Bense hem seviniyor,hem eziliyorum o büyük sorumluluk altında.Sevincim bana duyulan güvenden oluyor elbette.O küçücük boyumla çok benimsiyorum bu işi.Her zaman gereğinden fazla abartıyorum, sahipleniyorum. Babamsa beni böyle gördükçe daha rahat hareket ediyor.Gurur kaynağı oluyorum onun için.Kendisinden duymuyorum.Arkadaşları hissettiriyor bana.3.sınıfta ve ondan sonrası sabahları ben açıyorum dükkanı,akşamları ben kapatıyorum. Babamla yer değiştirmiş gibiyiz.Sabah erken dükkanı açıp,temizleyip,babamı beklediğimi hatırlıyorum şimdi.O gelince kitapları alıp kolumun altına geç kalmamak için koşturuşum gözümün önüne geliyor okula.

Üniversite yıllarımda yaz aylarında tamamen bana bırakılıyor dükkan.Ben bütün gücümle çalışıyorum.Herkes geldiğin belli oldu diyor.Bana oldukça saygı duyuyorlar. Uzun yıllar üniversite kazanan olmadığı için,hep takdir ediliyorum. Babamla iyice yer değiştirmiş gibiyiz.O arkadaşları ile eğlenmeye giden, bense tam belli edemesem de ona kızan.Üç beş kuruş para biriktirmeye çalışırken bu şekilde harcaması hiç hoşuma gitmiyor.Ama yutkunuyorum.Bir şey söylemek ne mümkün.Öğretmen oluyor artık çok az gidebiliyorum memlekete.Evlilik,iş temposu,sonra çoluk çocuk derken artık yazları dükkan bensiz.Babamda bırakmış artık uğraşmıyormuş haberini alıyor, üzülüyorum.Ancak yapılacak bir şey yok.Bir haber geliyor, hemen alıp getiriyorum Ankara' ya.Ameliyat.Sonrasında üç yıldan fazla süren tedaviler. Hiç bir şeyi atlamadan dikkatice her şeyi takip eden, yaşamaya yeterince doyamadığını söyleyen babam.Belkide içten içe kızan, kendini bizimle yakın olmamadığı için suçlayan biraz daha bunun için zaman isteyen babam. Geçen yılbaşında bu sefer ısrarla kendi yerine sahiplenen,yerini kimseye vermeyen babam, 2006 yılını göremeden ve artık bundan sonrasını hiç göremeyecek olan,dürüslüğünden asla ödün vermeyen,hiç bir zaman çıkar hesabı yapmayan, kendi doğrularıyla yaşayan babam ve o kadar yakından ölümü hissetmemiş ben,cansız bedeni koyulurken toprağa,hiç yaşamadığım duyguları yaşar olmuştum.Şimdi bir yıl geçmiş,yeni bir yıla girmişken saygıyla anmak istiyorum.Tek bıraktığı dürüstlük mirasını korumaya çalışacağım...