Düş bahçem

Nasıl geldiğimi anlayamadığım yerinden bakıyorum,

Geriye düş bahçeme. Gelincikler açmış.

Kopartmaya korkar durduğum gelincikler.

Eve yaprakları tam taşıyamadığım

Rüzgar çalmasın kırmızısını diye

Sakladığım, kolladığım gelincik.

Kopartmaktan geçeli çok oldu.

Öğrendim, öğrendim ki

Gelincik durduğu yerde kırmızı

Uzun soluklu seyirlere daldığım olurdu.

Savrulduğu rüzgarlı havalarda

Yaprakları kopmaz, dururdu.

Rüzgarsız bir havada dahi yapraklı tutamadım oysa.

Kendi halinde, kah bir kaya dibinde yalnız

Kimi zamansa coşkun öbekler olurdu.

İçlerinden geçerken kırmaktan korkumdan

Eteklerimi topladığım, ayakkabılarımı çıkarttığım.

Karasında, ulaşılamayan sevdaya düşen gözlerin hüznü

Alında, sanki aşk şakır can verilesi canan dile gelir.

Hüzünlüdür kimi zaman, güneşe pek dayanamayan.

Zar gibidir kalbi, dokunsan delinecek.

Yaprağı istemez bir el kendine değecek.

Huzurludur da bakınca gerilere

Çocukluğumdan başlayan düş bahçesinden.

Gelincik, zarif ve naif

Hatır naz bir sevgili sanki

Susup bekleyen, yerinden koparmadan

Sevecek olan…

Sağlıkla ve mutlu kalın 18/01/2012

Gülay Mustafaoğlu