Düş'tü yaşadığım. Üşüdüm... Gitmiştin.

Buz gibiydi her yan, her yan üşümüştü insan ıssızlığından, yağan kardan… Ne kadar çırpınsam da boşunaydı tek başınalık. Usulca girdin içeri, hiç tıkırdamadan, hiç ses çıkarmadan, kuşkanadından düşmüş gibi yanımdaydın. Usulcacık sokuldum koynuna, temmuz sıcağında gölgeye sinmişliklerin tembelliği doldu içime. Kalbinin sesi yayıldı teninden ellerime, ısındım. Saçlarım, saçlarım takıldı ellerine, ”yine çıtır olmuş bunlar a canım, tarak bulunmaz mı senin evde?” hiç gocunmadım bu kez.hiç ama hiç. Tarasın dı parmakların, şefkati aksın dı uçlarından yüreğime, temmuzun güneşinde sere serpe uzanmış kediler gibi mırıldanıyordum bir şeyler. Bana sorsan “ne dedin?” diye, tekrarı olamazdı mırıltılarımın. Bir martı uçtun üstümüzden, bıraksın dı bizi düş bulutunda…

Ayazdaki sıcaklığını kokluyordum sessiz, sessiz. Hemen gidecek, uçacak, yok olacak gibi çektim içine derinden, farkında değilsin olamazdın… Düş’tün. Sarhoşluğun ağırlığında gökyüzünde göz göze, yanak yanağa iki yıldız gibi ışıldıyorduk kendimize. Yaşam bir sen, bir ben, birde sıcaklığından ibaretti. Nefesinin ılıklığı yalayıp geçiyordu yanağımı, içim eriyordu. Gözlerin gözlerime hep değsin, hep bak yavrusunu seven ana gibi, bitmesin di bakışın, geçmesin di zaman. Civcivin olmuş kanatlarından kendime korunaklar yaratmıştım. Hiç bitmesin, hiç gitmesin di, gidecekti. Yokluğunun tadı kekremsi, hiç gelmeyecek gibi uzaktaydı… Öyle duruyordu, davetsiz misafir gibi çalacaktı kapıyı birazdan. Her düş bitmeliydi… Bitti. Üşüdüm… Gitmiştin…