Düşen uçak... hikayeler...

İnternetteki bir gazete manşeti, kolumdan tutup beni 1940' lı 50 'li yıllara geri götürdü. Askılı kısa pantalonlu, çilli , sarı saçlı, başında bir kasketle ufak bir erkek çoçuğu bir kolunun altına sıkıştırdığı gazeteler diğer eliyle hava kaldırdığı gazeteyi sallayarak bağırıyordu; ''Düşen uçaktaki yolcuların dramatik hayat hikayeleriiiii... Tükenmeden alın...''

Dün sabahtan akşama kadar okuduğum manşetlerden ve hemen hepsinin altında yer alan aynı cümleleri okumaktan bunalmış ve kaza şokunu üzerimden atamamıştım ki, biraz önce bahsettiğim manşeti gördüm bir gazetenin internet sayfasında.

Kazanın nasıl olduğu, neden olduğu açıklığa bile kavuşmamışken, kazanın şokunu yaşarken, yolcuların hayat hikayeleri sorgulanmaya başlanmıştı bile. Birdenbire büyük bir saygısızlık olarak algıladım bunu. Rahatsız oldum. Sanki o ucuz medya yapımları, o apartta bekleyen akbabalar gelmiş gibi oldum.

Günlerce, haftalarca didiklenecek bir hikaye yakalamışlar gibi gizli bir tebessüm sezdim sanki. Kalbim acıdı. İçimden bir ürperti geçti gitti. Böyle olmasın istedim.
İnsana, dünyaya, yaşama hakkına, ölümüze, kazamıza, kendimize saygımızı kaybetmeyelim.