Düşene bir mermi...

Bir cümleye bir blog yazdık  (misal;"götürmeyin onu, orada üşür o şimdi") yazan olarak, yazarın elinde bir kitap, bir roman olurdu belki...

Yazmak; kimi zaman bir kelimenin-cümlenin kar topundan çığa dönüşmesi misali...

Kimi zamanda, 5-10 saniyelerin bir sinema filmine...

***

Hayat zor.

Öyle anlar yaşanır ki, kimi zaman aman dileyen, kimi zaman da aman dileten oluverirsin.

Çocukluğumuzun aman dilemeleri-diletmeleri dürüsteçeydi, uzun sürmezdi.

Taraflardan biri:

Muhtemel kavga-oyunlarda güçlü olan güçsüz olandan "pes" etmesini bir tür "aman"dilemesini isterdi.

Ya da tam tersi, güçsüz olan, acıya-ızdıraba dayanamayıp "pes" edip güçlüden"aman"dilerdi.

Sonrasında kendi aralarındaki kavgalar biter, yeni ama bu kez zararsız oyunlar başlardı.

***

7-8 yıl olmuştur sanırım...

Sultanahmet Adliyesi'ndeydik (o zamanlar)...

5-10 saniyelik bir olaydı:

Tek kolu olmayan bir adam adliyenin önünden hızla koşarken tökezleyip yere düştü...

Peşinde de bir adam...

Tek kolunu havaya kaldırıp belinden silahını çıkaran adamdan "aman"diledi, hayatta kalabilme adına...

Silahlı adam bütün bunlara aldırmayıp:

Düşene bir-kaç- mermi...

(Sonradan öğrendiğimiz davaları görülen-olan iki farklı grubun adamlarıymış ölen ve öldüren.)

***

Beş gün öncesinin sizlerinde benim gibi izlediği bir haber, bendeki bu 5-10 saniyeleri ikiye katladı...

Paris'teki katliam...

Birebir aynı değil tabi ki...

Paris'teki olayda yere düşen polis ve yaralı...

Katil de "Düşene bir mermi..."

Olayda en önemlisi asla  unutulmayacak fotoğraf karesi de:

Düşüp yerde yatan yaralı polisin hayatta kalabilmek adına "elini havaya kaldırıp" çaresizce AMAN dilemesiydi...