Düştü

Gezegenlere dokunuyordu işaret parmağının ucuyla. Devriliyordu gezegenler;mor, sarı, mavi, pembe ışıklar yayıyorlardı.Yıldızlar çok kalabalıktı.Eliyle itti birkaç milyon tenesini.Göğsünden çıkan kırmızı ışıkla uzayda resim çizdi.Eğleniyordu ama yalnızdı.Bu boşlukta düştü...Düştü...Süresini bilemedi ama çok uzundu;düştükçe düştü.

Birden yumuşak bir yere çarptı!Canı yandı;inledi.Gözünü açtı;odasında, yatağındaydı...Acısını hala hissedebildiği sırtına uzandı.Rüya mıydı, yoksa kabus muydu bu?

Mutfağa gitti. Elinin tersiyle sildi alnındaki korku damlalarını.Bir bardak su içti.Ardında bir ses duydu, korkuyla arkasına döndü ve bardağı yere düşürdü!Tuzla buz oldu bardak.Ses, başka bir odadan geliyordu.Biri top sektiriyordu sanki...Korkuyla salonun kapısını açtı. Mor, sarı, mavi, pembe ışıklar karşıladı onu.Gezegenler düşüyordu yere. Yıldızlar...Yıldızlar çok kalabalıktı.Siyah tavanda kırmızıyla çizilmiş resimler vardı.Kendisi eksikti sadece burada. Gerçek miydi bu?Rüyası, kabusu gibi mi girivermişti evine, sessizce? Etrafına bakamadı.Gözleri karardı.Düştü... Düştü... Boşluk onu yuttu.Süresizdi..."Düş"tü...