Düşün düşün

Kardeşim motorsikletiyle kaza yaptı. Çok üzgünüm, çok kafam karışık, çok canım yanıyor.

Kafamın içinde düşünceler çarpışıyor. Bir geçmişe gidiyorum, bir geleceğe. Arada bir de bugüne geliyorum ve o zaman telaştan elim ayağıma dolaşıyor.

Yaşadığım alan ( ev, birkaç dönüm arazi, hayvanlar ) kardeşime ait. Birlikte bir şeyleri kotarmaya çalışıyorduk. Şimdi kaldım tek başıma.

Biliyorum benden hiçbir zaman beklentisi yoktu. Bugün de yok. Zaten kuzum canıyla uğraşıyor. Hiç oralara girmek istemiyorum.

Sadece birbirine kenetlenmiş dişlerim, yazdıkça biraz gevşer mi, rahatlar mıyım acaba? Onun derdindeyim.

Kendimi ne kadar yorarsam, eziyet edersem; o kadar kardeşimin canına can katılacak gibi çarpık bir düşünce kafamın içinde. Ya da ne kadar çok bahçeyi, evi, hayvanları temizlersem; o kadar çabuk kardeşim iyileşecek gibi, yine çarpık olduğunu bildiğim, fakat durduramadığım bir sesin esiriyim. O yüzden yorgun düştüm.

Belki de yine o yüzden; kitapçıda Üstün Dökmen’ in “ Yorgun Heykel “ adlı kitabını görünce hiç düşünmeden aldım. İyi gelir umarım.