Düşünce gelgitleri

Hayatta bazı insanlar hüzünlü giyisilerini giyip öyle dolaşırlar etrafta...
Onlar için yüklem asla son da yer almaz! 

Tıpkı evrende kapladıkları yer gibi hiçbir mekan, hiçbir beden onlar için ait olma , orada kalma, duygusunu yansıtmaz! 

Hiçbir yürekte! 

İçlerinde son bir umut, uzak kıyıları hayal ederek yaşamlarını sürdürürler.
Sevmekten çok sevilmeye muhtaçtırlar. Bunu da inkar etmezler. 

Bencillikleri ve egoları yönetir onları, çünkü hayatta durdukları yerde başka türlü varolamazlar. 

Sadakat kelimesini sözlüklerinde bulundurmazlar! 

Yüzlerine ne zaman baksanız hep güleryüzlüdür. Çünkü başka bir maske kullanamazlar. 

Oldukça çekicidirler, kurbanlarına yaklaşırken önce mağdur rolü yaparlar.
Kişi, onun girdaplarına kapılıp biz düşüncesinden sen düşüncesine kanalize edene dek! 

Neden? deriz. “Çünkü kendimi sevmiyorum” der! Çekip gidemezsin. 

Neden? dersin inatla. “Seviyorum gitme“ der. 

Yalan söylediğini bilirsin ama gidemezsin! 

Çünkü bizim asıl sorunumuz inanmaya zorlamak kendimizi!
Ya da yanacağını bile bile bazen ateşe yürümek!
Çünkü bu adamı sevmişsindir! Çünkü bu adam seni bir vampir edasıyla hergün tüketip kendine daha çok bağlamıştır!
Alacağını almış seni bağımlı kılmıştır! 

Kendi kendine çelişir acı ile kıvranırsın,
ya da ona resti çeker, ”seni istemiyorum artık” der,
çekip gidersin! 

Tabi hayatta canı acıdığında acıtan potansiyeline sahip olanlarımızda var daima.
Her ne kadar her zaman tercih etmesem de bazen en az hasarlı yol olarak gözüküyor… 

Evet sana verebileceğimi verdim, senden alabileceğimi fazlası ile aldım ama şimdi gitme vakti!
Böyle pratik bir yol? 

Aşk mı? Sevgi mi?
Akıl mı? Kalp mi?
Nedir sonsuza dek hüküm süren?
Biz hangisi için savaşıyoruz? 

Kendimiz mi?
Onun için mi?
Ben mi?
Biz mi? 

Biz diye bir kelime var peki bunun son kullanma tarihini önceden tespit edebilen var mı aramızda?