Düşünce gücünün sevgi sonsuzluğu

Hayatımıza hakim olmanın yolu, bilincimizi kullanmaktan geçer. Bir şeyi düşündüğümüz zaman, tıpkı toprağa ekilen tohumun meyve veren ağaca dönüşmesi gibi, bu düşünce de gelişmeye başlar. Bilinçaltına düşüncenin toprağı denir; bildiği tek şey, verilen tohum düşüncelere cevap vermektir. Her türlü hastalık ve düzensizlik bilinçaltının çalışma sistemini anlayamamamızdan kaynaklanır.

Bir ağacın amacı dimdik kalabilmektir, ama rüzgâra göre eğilebilmesi de gerekir. Esnek olmayan bir amaç, ne kadar ulaşılabilir olsa da süreç içinde bize zarar verebilir. Bütün zamanınızı başınıza gelmesini istemediğiniz şeyleri düşünerek geçirirseniz , ters yöne koşan bir futbolcudan farkınız yok demektir.

Acaba kaç harika fikri düşüncelerinizde yer bulamadığınız için akıl denizine geri fırlattınız? Önce içinde nokta olan bir daire çizin. Sonra , daireyi silin!Artık büyük ya da küçük olmasının hiçbir önemi yok. Geriye sadece nokta kaldı. Şimdi sınırı olmayan bir dairenin merkezindesiniz. Bu Sokrat’ın insan tanımıdır. Sınırı olmayan bir dairenin merkezi. Daireyi silerek dünyanızın sınırlarından kurtuldunuz ve düşüncenin sonsuz hayatına girdiniz.

Bugün varlığımızı sebeplere bağlamak ya da birtakım anlamlara indirgemek sık yaptığımız bir hatadır. En basiti insan olmanın özgürlüğünü kadın veya erkek olmakla sınırlamak gibi. Davranışların ve duyguların bulaşıcı olduğunu düşünürsek geçmişten gelen tüm indirgemelerin kendi üretimlerimiz olduğunu söyleyebiliriz. 1960'larda tüm dünyayı saran Bhagwan düşüncesi, insan sevgisi ve aşkta özgürlüğü savunması ve bu konuda yazdığı kitap etkileşime çok güzel bir örnektir.

Varoluşdan bu yana toplumlar arasındaki çatışmaların ya da kitleleri sürükleyen akımların sebebi yine toplumun ürettiği, insan olmanın özgür anlayışın dışındaki kavramlardır. Bu kavramlar güç, sahiplenme, hükmetme, tatmin olma , insanın bir parçası gibi öğretilmiş ve öne çıkarılmıştır.Oysa varlığın tek ispatı düşüncenin sonsuz gücü bize yeterlidir. Dümeni istersek yer ve göğün sonsuz maviliğine de kırabiliriz , aynı meviliğin karanlık derinlerine de. Akıp giden zamana karşı bizim tersimize heybetleşen ağaçların gökyüzünde elele tutuşarak yeşille koyulttuğu gölgeli yolda ilerlemek de mümkün , mehtabını kaybetmiş karanlık gecelerin sardığı yolda da. Hayvanlar çevrenin farkındadır , insan farkında olduğununda farkındadır. Bu özgürlüğe sırtınızı dönüp basmakalıp dünyaya sığınmak neden ?