Düşüncenin yaşantıya uyması gerekmez; zira herkes düşündüğünü yaşayamaz

“Özü sözüne uysun” derler de benim için önemli değil; ama her ikisi için de(özü ve sözü) ayrı ayrı samimiyet isterim.

İnsanlar niye düşündükleri gibi yaşasınlar ki… Her şeyi düşünürüz ama her şeyi yapamayız…

Adam şunu yapacağım der bunu yapacağım der, şöyle düşünüyorum, böyle düşünüyorum… Ama düşünmek (konuşmak) kolay yapmak zor, söylediğini yapamaz…

Ne konuşuyordun, ne yapıyorsun…

Konuştuğunda mantık varsa, uymasa bile yaptığında da mantık varsa gerisini boş ver… Konuşmak eylemdir, yapmak da ve ikisi farklı eylemdir; birbirlerine uyması gerekmez…

Özüm sözüme uysun diye insanlar kendilerini paralıyorlar…

Uygunluk zaten hayatın hiçbir yerinde işe yaramıyor.

Düşündüğümüz gibi yaşayamayız lakin konuştuğumuz gibi de yaşayamayız. Sonra arkamızdan “Sözünün eri değil” gibi laflar edilir.

Fikrimiz değişmiştir, şartlar değişmiştir; sözünün eri olmak gerekmez.

Hayat bir şekilde yaşanmaz, her şekilde yaşanır.

Şöyle düşünür böyle yaşarız, şöyle konuşur böyle yaparız kime ne!

Söylediğini yapmak, düşündüğü gibi yaşamak zor ama başarsaydık da pek mutlu olmayacaktık. Ne yapsak bunları kendimiz istediğimiz için değil başkaları görsün diye yapıyoruz durumu olurdu.