Düşüngülü

Yürek aşılayan hoşgörü ustalarına

Ruhsaldan bedensele geçemeyen kafiye bozuğu

Bukağı vurulmuş yüreğine; seni sana teslim etmiştik

Ömrünü iki sözle örtseydin, kanat vururdun şafağa

İnsanı satır satır okusaydın, iç değişimi geçirir

Özde ve sözde, bilirdin tüm hallerini

Yüreğinle yüreğim arasına girmezdi postmodern zaman...!

İnsanı insanın dışına atarken yoz moz yaşam

Epriyen sayfalarımı çevirsem, çakırdikeni hüzün

Bahanelere, hataların gölgesine sığınmış hiçliğim

Kaderine ağlıyor, demsizmiş şiraza çalan yürek!..

Hayatın önsözü gibi örsüme alsam sözünü

Ilgım ılgım ikliminle imgem çatlar, güzidegân öğretini imlerim

Ayşafağında koyağını bulur benliğim

Düş ısmarlarım ay yüceliğine

İnsan yanlarımı duyumsadıkça başladı hayat

Sözlerine gül aşıladığım sözbaşım, düşlerin gelsin.

Hayat balım, beni sana çağıran kentte

Geleceğe dönüş saatini beklerken, yoldaşım olsan; nazargâhı ağdalaşan

Ağlama duvarı sıva sıva dökülen Madımak’a yürek aşılasan

Gıdım gıdım bellekçakımıyla iman tahtası ışır, kırışığı açılır...!

Postinsan, merhamet hoşgörü öğretilir mi hiç?...

Bilir, içdenizinde kürek çeken Tanrı tahtı yürek.

Yüreği Harun kadar zengin, yamalı cebin sofrası

Kartal yuvası eli açık; ulus çatısını çatan düşüngülü, gökyeleli

Aktöreli, toros yüzlü Bektaş’ın dergâhına melül melül gelsem

‘Yüreğim uluslar arası meydan

Sevgiler iner kalkar durmadan’*

Katları açılır semanın!...

Yüreğe düş düşüren baldede, eşiğindeyim; gel artık

Mehti gibi, hoşgörü dağıttığın kavimler kapısı Anadolu’ya...!

*- Osman Bolulu

Ali Akdemir

07. 07. 07

Kayseri