Duvar dostu

Tüketmiş ömrümü nice aylar seneler
Geri dönüşü yok.
Oysa ben yazmayı isterdim hep
Çalışma masam da olmadı, kalemim de.
Kızgınlığım ise tam bir dehşet saçıyordu
Burukluğunda yüreğim.
Tek bir dostum vardı benim
Sayfalarda kanat çırpan güneş
Sımsıcak parlıyordu inancımdan
Yansıyordu pencereme ışığı
Karşıdaki bahçe duvarından.
İki adım arasındaydık aslında
Ben ve duvar.
Mesnetsiz kaldığımız olurdu işte
Riyakâr penceremin yüzünden.
Sevdiğimiz özel ortağımız vardı
Kum tepelerinde yarattığımız
Nefret ile karışık sarı sayfalarımız.
Ayrılık kokuyordu orası,
Savururdu rüzgâr paylaştığımız
Bahar kokusunu.
Özlemlerimiz ise hep aynı,
Umut sarı!
Güzel düşlerimiz koşuyordu
Rüzgârın peşinden,
Yaslanırken meltemi güçlü omzumuza
Yorgundu avuçlarımız.
Damla damla akıntıya verirdik
Sayfalarda yaprak yaprak yeşili.
Düşe kalka gönüllü ezilirdik
Unuturken aramızdaki gerçeği.
Teselliyi yüreklerde taşıyandık
İkimiz de yalından iki yürek
Yazdığımı savunacak tek bilektik
Masaya duvar dostum ne gerek!