Duvarlar neyi örter?

Kapıdan içeri girince dışarıda bırakılan sadece sokaklar mıdır? Kapı ve evi çevreleyen duvarlar camdan yapılmış olsaydı, kapatılan kapının ardında bırakılacak olan yine aynı sokaklar mı olacaktı?

Evin içini dışarıdan göstermeyen duvarlar, dışarının bakışından kurtarır insanı. Sürekli olarak başkalarının bakışının kendi üzerinde olduğunu hissetmek, yaptığı her davranışın gözetlendiğinin farkında olmak , rahatsız eder insanı. Kendine göre değil başkalarına dönük davranarak bir yaşam sürmek doğallığı bitirir ve yapay bir rol oynamaya benzer davranışları öne çıkarır.

Oysa duvarlarla kaplı, dışarıdan içerinin görünmediği bir evde insan kendisiyle baş başadır. İnsanın kendisiyle baş başa kalabilmesi, onun doğallığını yaşamasıdır aynı zamanda. Rol yapmadan, içtenlikle hareket edebilmesi, belki biraz da doğallığını yaşaması rahatlatır mı insanı? Gerçekten de insan kapalı duvarlar ardında toplumsal ortamda yapmaktan kaçındığı her şeyi rahatça yapsın ve yaptığını da sadece kendisi bilsin diye mi görünmez yapmıştır duvarları?

Toplum içerisinde herkesin birbirini dikkate alarak ve birbirini rahatsız etmeden yaşaması söz konusu olduğundan, insanın bedensel yanına ait ihtiyaçların karşılanması kimsenin görmediği bir yerde , yalnız kaldığında mümkündür. Toplumda sürekli insan yanımızı ortaya koyarız. Yalnızlığımızda da insan yanımızı mutlaka ortaya koyarız ama aklı başında hiç kimse tuvaletini herkesin görebileceği yerde yapmaz. Çünkü ayıplanır. Çünkü hayvansal yanımızdır bu ihtiyacın giderilmesi.

Kapıdan içeriye girerken bizi izleyen binlerce gözü dışarıda bırakırken; görünmesini istemediğimiz yanımızın da yani alabildiğine doğallığımızın da içeride gizlenmesidir. Duvarlar içinde olmayan , sürekli dışarıda olan bir yaşam; ölene kadar frak giyip dolaşmak gibi çekilmez bir şey olurdu herhalde.

Maskeleri eşikte bırakıp kendimiz giriyoruz içeriye. Dışarıda bıraktığımız sokakta sadece sokak ve başkaları değil, biraz da içtenliksiz biz varızdır kim bilir!

Dışarıyı göstermeyen duvarlarla örülü evimizin kapısını açarak içeriye adım atmak;

arkamızda kalan sokaklarda , kalabalıklar içinde yaşadığımız koskoca bir yalnızlık bırakıp; sessiz sakin bir limana sığınmak ya da bir dostun omzuna yaslanır gibi bir başına çoğalmaktır belki de!..