Duyarlıyım, duyarlısın, duyarlı.

Hava karardı, denizde bizden başka kayık kalmadı...

Lüfere çıkan lambacılar da yok ortalıkta...

Ne keyiftir, zoka ile lüfer yakalamak...

Çift çapa atar kayığı sabitlersin, sağlı sollu iki lüks yakarsın geceye, zokanı civa ile parlatır, yaprak kestiğin istavriti yem yapar, misinanı yedi kulaca ayarlar, beklemeye başlarsın...

Yanındakilerle konuşmaz, dünya ile tüm bağlantını keser, bütün dikkatini parmağının üzerinden geçen misinaya verir, ışığa gelen, kayığın içine atlamaya çalışan tirsilere hayret edersin...

Tekelerimiz hala canlı, ispariden başka balık yok gibi arada bir iki mezgit, tek tük istavrit...

Sular nedense çok bulanıktı bu sene, kaç defa hevesle denize gittik, kaç defa girmeden geri geldik...

Cumartesi Pazar durum içler acısı, günübirlik gelen piknikçiler, onlardan geriye kalan çöpler.... Bira kutularından, karpuz kabuklarından tepeler... Cam kırıkları arasında yalınayak gezen insanlar, kumların arasında pusuya yatmış paslı bir teneke parçası, doktor, hastane, rezil olan hafta sonu!

“ Çevremizi temiz tutalım.” Sözlerini herkesin bildiği acıklı bir şarkı ...

Hiçbir şey yapmadan söylüyoruz hep aynı nakaratı...

Çocuk değiliz ki poşetlerin sihirli olduğuna inandıralım kendimizi...(!)

Yiyip içeceksin, çöplerini bir torbaya dolduracaksın, akşam giderken kumsala bırakacaksın!

Okus pokus; çöp poşetleri yok... Şapkadan tavşan çıkartmaya ne var? Yapabilen bunu becersin de elini öpmek için sıraya girelim.

Masalsa dinlemek istediğiniz, çöpleri ayakları ve gagası ile sahilden toplayıp, bilinmeyen diyarlara götüren bir martı hikâyesi uyduruvereyim!

Çöp tanrısı; ulu teneke kutunun, insanlardan intikam almasına çok az kaldı!

Hep beraber;

Duyarlıyım!

Duyarlısın!

Duyarlı!

Neden bu kadar çöp var? Atanlar hıyar mı?