Duygu sömürgesi

Aşkın rengini çiziyorum...

Sadece acı ve keder
Gözyaşlarıyla sulanmış bahçelerde
Yeşeren siyah güller yetiştirmiş
Büyütmüş çiftçiler

Üşüyorum...

Uyandım ellerim donmak üzere,
Beş kala geceye
Gözlerimde kanlı bir leke
Pencereden dışarı bakıyorum
Kimse yok soğuk gecede

Susuyorum...

Bakınıyorum odaya sessizce
Biraz yanık kokusu
Yanmış resimler var yerde
Son bir hatıran kalmış bende
Oda kül olmak üzere

Boşluktayım...

Düşüyorum dipsiz bir kuyuya
Nereye gittiğimi bilmeden yürüyorum
Pes ediyorum savaşmadan kalbimle
Son kez koşuyorum yenilmeden kendime

Ölüyorum...

Direnemeden derin yaralar almışım
Yıllar geçmiş hala sarılmamış yaralarım
Bitmez tükenmez yollarda yıkılıp kalmışım
Bu kez sonsuzluktayım

Sensizim...

Bağırdım geceye susturamadım kendimi
Ağladım durduramadım gözlerimi
Aradım bulamadım seni
Kalbimin odalarında yalnızım