Ebedi pencerelerden yansıyan geçici gökkuşağı

Bir gökkuşağının barındırdığı sıcak renkler kadar samimiyiz insanlıkta...

Bir gökkuşağının hissettirdiği kadar değişkeniz hayatta...

Bir gökkuşağının verdiği mutluluk kadar mutluyuz bazen...

Bir gökkuşağının göründüğü renkleri kadar kısıtlı görebiliyoruz sevgiyi...

Bir gökkuşağının bulutların arkasından göründüğü haliyle bakıyoruz kimi zaman hayata...

Bizler bir gökkuşağını yaşıyoruz, bu ebedi olmayan yolculukta. Sevgimizin rengi çoğu zaman değişiyor. Bir gökkuşağının sabahın ilk göründüğü huzurlu haliyle yoğurabiliyoruz kimi zaman sevgiyi,kimi zaman ise akşam üzeri bulutlarla gölgelenen yağmurlu bir günde görünen gökkuşağının verdiği hisle sevgiden uzaklaşabiliyoruz. Bizler bir gökkuşağının değişken zamanlarda göründüğü kadar dinamik olan ruh halimizi yansıtıyoruz çoğu zamanda. İnsanlık denen belirli sınırlarla çevrili şartları bazen gökkuşağının görünmeyen renkleriyle kapatabiliyoruz. Sevgimizi dinamik tutan sadece tabikide bizler değiliz hayatımızda gerçekleşen durumlardan yoğrulan bir sevgi çıkarıyoruz her günün sonunda masaya. İnsanların bizi mutlu ettiği kadar gökkuşağının sıcak renklerini yansıtıyoruz. Kendimizi mutlu etmek istediğimiz zaman sabahın ilk saatlerinde olmayan gökkuşağının yerine insanlar yerleştirip huzura kavuşabiliyoruz. Pencereler çok fazla değil mi? Bu pencerelere giden bizler,istediğimiz gibi yoğurabiliriz gökkuşağını kendi duygularımızda ve kendi seçtiğimiz pencerelerde.

Pencereler ebedi olabilir ama bizlerin gökkuşağı edebi değil...