Ecel göklerde yakaladı...

Dün gece bir uçak düstü.
O uçakta canlar vardı.
Hepimizi yasa boğdu .Ecel onları havada bulmuşdu
Allah rahmet eylesin, geride kalanlarada sabır...
Haberi üzüntü ile seyrettim; gazetelerden haberleri baştan sona okudum.
Yetkili kişilerin vermiş olduğu haberler acının ne kadar büyük boyutlarda olduğunu gösteriyordu.
Tahsis edilen uçaklarla ailelerin olay yerine götürülmesi onların o anda yaşadıkları açılar bizleri ekran karşısında dahada büyük acılara sevk etti.
Daha sonraki yorumlarda, uzmanlar kazanın oluşumu hakkında bilgiler vermeğe başladı. Uçağın düşme nedeni, o tip uçakların geçmişdeki arızaları. Yolcular içersinde bulunan Profesörler hakkında bazı konumlar ele alındı.
Bu düşen ilk uçak değildi, son uçakda olmayacak.
Her ne kadar dünyada en emniyetli ulaşım olarak görülsede bu gibi kazaları her zaman yaşayacağız.
Yapabilecek tek şey böyle kazaları en azına indirmemiz için çalışmamızdır.
Şimdi yazacaklarım belki çok erken amma, bazı şeyleri yazmamız lazım.
Bu kazayı içimde yaşarken gözlerim bir noktayı aradı.
Belki en iyi hava alanlarına sahip olabiliriz.
Belki en modern uçaklarada sahip olabiliriz.
Belki en iyi yer hizmetleride verilebilir.
Şimdi soruyorum böyle acı olaylarda yolcu yakınlarına bu acı haberi veren onları hazırlıyacak olan psikolojik yardım nerede?
Neden böyle bir oluşum olmamakta.
Neden bu acıyı yaşıyan insanlar böyle durumlarda yalnız bırakılmakta.
Böyle acı bir kazanın ardından olay yerine götürülen yakınların orada yetkililere yavrumu ne olur bana gösterin diye yalvaran insanları görünce bir defa daha ne kadar geri kalmışlığımızı malesef gördüm.
Belki bu yazıyı bir ay sonra yazmalıydım.
O anda içimden isyan ettim.
Kendimi onların yerine koydum bende o anda kaybettiğim yakınlarımın yanında olmak için çırpanırdım.
Peki uçağın neden düstügü için ahkam kesileceğine bu konuda bir bu eksikliği görememekdemi?
Allah yakınlarını kaybedenlere sabır. Hayatlarını kaybedenlere rahmet dilerim.
Saygılarla.