Edebiyat'la ilk münasebet...

Ben edebiyat denen dünyanın kapılarından "Çocuk Kalbi" okuyarak girmedim. Neden bilmem o kitabı hiç okuyamadım. Küçük Prens'i de henüz okuyabilmiş değilim. Ne gariptir ki ben okumayı Gizli Yediler, Afacan Beşler ile keşfettim. Onlardan da önce çizgi romanlarla.

Şimdilerde Gizli Yediler tekrar basılmaya başladı. Neredeyse 30 sene sonra aynı formatta. Büyümeyi inatla reddeden bir yaşam formu olarakara ara elime alıyorum onları.

Sadece kitaplardaki acılarla kendimizi özdeşleştirmediğimiz, okuduğumuz şeyin daha iyi nasıl yazılabilirliğini tartışmadığımız, dünya sinemasını kurtarmadığımız, ideolojileri savunduğumuz ya da savunmadığımız, bir sayfa okuduktan sonra o sayfayı hazmetmeye çalışmadığımız, sadece ve sadece okuduğumuz, yeni
"parola"nın ne olacağını tahmin ettiğimiz, olayın nasıl çözülebileceği hakkında fikirler yürüttüğümüz, hiç birimizin hayat adındaki yeni arkadaşla tanışmadığımız
zamanlara geri dönmek isterseniz Gizli Yediler'i bir elinize alın. Leblebi çekirdek tadında ara ara açıp okuyun. Hatta çantanızda, ceketinizin cebinde taşıyın... Hayat sizi yorduğunda, yorulmadığınız zamanları hatırlatın kendinize. İşe yarıyor mu? Kesinlikle yarıyor. Bir çeşit edebiyat ana'nın rahmine dönme psikolojisi...

Enid Blyton'a hürmetler....