Edirne'deydim

Anadolu'nun Avrupa'ya açılan kapısı serhat şehrimiz Edirne'deydik geçen Cuma kızımla birlikte...

Bir şehir ki bazen suyun kenarında, bazen suyun ortasında, bazen suyun yanıbaşında. Bir şehir ki, geçirdiği sayısız sıkıntılara, çektiği acılara rağmen dimdik durmayı başarmış kadınlar gibi mağrur. Bir şehir ki, defalarca yakılmış, yıkılmış, işgal edilmiş, el değiştirmiş ama yeni doğmuş bebekler gibi masum....

Bu şehrin neresinden bakarsak bakalım, muhteşem mimarisiyle, gururla, haşmetiyle, ulviliği ile Selimiye Camii’ni görüyoruz. Mimar Koca Sinan ruhun şad olsun, bu muhteşemliği anlatılamaz eseri, bu topraklara armağan ettiğin için...

Evrenin Sessiz Mimarı, Selimiye’nin göğe yükselen minarelerinden şefaatini her an şehre gönderiyor sanki...

Bu şehir, parklarında oynayan çocuklar kadar coşkulu ve güleç.
Bu şehirde zaman ağır akıyor.
Bu şehirde huzur var.

Dingin bu şehir, çok dingin... İçinden akan nehirler sanırım insanlarının ruh haline olumlu etki yapıyor. Akıl ve ruh hastalarını su sesi ve müzikle tedavi edebilmek amacıyla Sultan 2. Beyazıt tarafından kurulmuş Darüş-Şifa da bu şehirde...Bir diğeri de Amasya da imiş. Amasya’nın içinden de nehir geçiyor. Şimdilerde Trakya Üniversitesi’nin çabalarıyla Tıp Müzesi’ne çevrilmiş ve 2004 yılında AB Müzecilik Ödülü almış binada hastalara şifa dağıtılmış yüzlerce yıl...

Bu şehrin insanlarının gözlerinde teslimiyet ve tevekkül var... Şehir de, insanları da şeffaf sanki... Hissediyorsunuz bunu...

Bu şehir, her yaşında kendisine bakmasını bilen kadınlar gibi, yaşına rağmen hala çok güzel...

Badem ezmesi alın, Deva-i Misk Helvası’nı tadın, misk sabunlarını koklayın, Selimiye Camii’nde dua edin ve teşekkür edin, bu güzel coğrafyada yaşadığımız için, bu topraklarda yaşayabilmemiz için kanını, canını feda eden şehitlerimiz için...

Kanımdaki Rumelilikten dolayı abarttığımı düşünmeyin sakın...
Gidin bir an önce görün...

Ayşegül TEKFİDAN