Efelenme

Yirmi üç bin iki yüz kırk iki*…

Okuması bile zor değil mi? Bir de bu sayının ateş düşürdüğü yürekleri, boğazı düğümlenen yüz binleri, askerdeki oğulları için uykusuz geceler geçiren anneleri ve içi yanan milyonları düşünün.

Yirmi üç bin iki yüz kırk iki…

Bu sayı LYS sınavında sorulan bir matematik sorusundaki bir sayı değil, toprağa düşen vatandaşlarımızın sayısı.

Bir…

Diyelim ki, sadece bir evet bir askerimiz şehit olmuş olsun. Bu bir sayısı bile çağdaş, demokratik ve büyük ülke olma iddiasındaki bir ülke için yeterli değil midir?

Büyük ülke olmak demek; dün kol kola olduğun diktatörü, ticaret hacmimizin rekor kırdığını yapılan ortak bakanlar kurulu toplantısında ağızlar kulaklarda açıkladıktan sonra, ABD istediği diye birden bire insanlık ve Müslümanlık düşmanı ilan etmek mi?

Büyük ülke olmak demek; bölücü teröristlerin hamisi hatta abisi olduğunu tüm dünyanın bildiği Talabani ve Barzani’yi üst düzey ağırlamak ve ‘bundan sonra teröre karşı ortak hareket edeceğiz, anlaştık’ diye açıklama yapmak mı?

Yoksa büyük ülke olmak demek; ‘Kalabalıktılar, silahlıydılar’, ‘Terör örgütü daha çok kayıp verecektir’, ‘Şehitlerimizin kanı yerde kalmayacak’ ve ‘Terörle bir yere varılmaz’ demeçlerini vermek midir?

Dünyanın bir köşesinde Meksika’larda krizi yönetme, dünyaya meydan okuma dersleri veren Başbakanımız göğsümüzü kabarttı! Bu arada bazılarımız, o toplantıya katılan diğer büyük 19 ülkenin (G-20 Toplantısı) el altında finanse ettiği, silah verdiği, faaliyetlerine göz yumduğu teröristlere karşı göğüslerini siper ettiler. Eh, o kadar da olacak artık!

Keşke bir van minit (one minute) olayı daha görebilseydik. Keşke Başbakanımız, ‘teröristlerin Avrupa’dan edindiği kaynaklarını kullanarak aldığı Rus yapımı silah ve mermi ile, İtalyan yapımı mayını döşeyerek, AB’nin moral desteğini hissederek, ABD kontrolündeki Kuzey Irak’tan gelip, benim canımı aldığını söylese ve: Bir daha da terör durmadan gelmem buraya’ diyebilseydi. G-20 bana göre efelenmenin tam da yeri olurdu.

Bunun dışındaki tüm tavır ve demeçler için İsmet İNÖNÜ’nün bir lafını hatırlatıyorum:

‘HADİ CANIM SEN DE!’