Efendisiyim yüreğimin

Yüreğimin enkazlarına sakladım seni.En dibine!Üzerine taşlar koydum.Bina diktim üzerine.Hiç bir enkazın üzerine bina dikilir mi?Yaptım işte sorma!Mimarı da bendim, ustası da.

Odalar yaptım sonra.Sessiz çığlıklarımın yankılandığı koca koca odalar.Yalnızlığımı hapsettiğim odalar.Perdeler de koydum kimse görmesin diye içimdekileri.Hem o kadar güzel perdeler ki!Rengarenk çiçekli.İmrensin dışardan bakanlar diye.İçeri almadım kimseyi.Alamam.Görmesinler içimde sakladığım enkazı.Görüp de acımasınlar bana.Sende acıma!İstemem.Ne bana acımanı, ne üzülmeni bu saatten sonra.Görme içimde saklı tuttuğum, her damlasını içime akıttığım gözyaşlarımı. Onlar senden daha berrak kirletme!Belki bir gün deniz olurlar da, seni de bindiririm bir kayığa gönderirim gözyaşlarımla uzaklara.O zaman enkazında kalmaz.

Gelme!Böyle mutluyum ben.Acılarla yaşamayı öğreniyor insan.Hangi yara kabuk bağlamadı ki zamanla? Acılar da hayatın bir parçası, mutluluklar gibi.Acılarıma da sahip çıkarım ben. Çekerim efendi gibi.Onlarında sonu mutluluk nasılsa. Zaten hep mutlu yaşanmaz ya.

Ve sen!Kendi yalanlarınla yaşa. Kendini kandır hayatın boyunca.Beni kandıramadın ya! Senin gibi sahte yaşayacağıma, acıma da sahip çıkarım mutluluğuma da.Kimse görmez, kimse bilmez içimdekileri.Herkes üzüntülerimi hapsettiğim sırça köşkte mutlu bilir beni.Varsın bilsinler.Ben kendime yeterim...

Bloğumdaki resim www.lady.legolaska.sblog.cz adresinden alınmıştır.