Eğer acı çekiyorsak suç her zaman bizdedir *

Cioran'ın onca karamsarlığı elbette boşuna değil, "Her şey acının çevresinde dönüyor, gerisi ayrıntı, hatta önemsizdir" derken. İntiharlara, deliliklere yol açan acılar derin bir mutsuzluğun dışa vurumu olduğuna göre haklı olmalı...

İçimizdeki "Ben" e yapılan baskılara itiraz edemediğimizde, savunamadığımızda kendimizi, ruhumuzu iç bükey bir yalnızlığa terk ederiz farkında olmadan. Kendimizi ifade edemeyişimiz, iç huzurumuzu bozarak bizi edilgen bir nihilizmin derinlerine iter. Tam da bu noktada yaşamak acı verir. Baştan aşağı acı kesilir insan.

Kendimize dokunduğumuz zaman canımız yanar.

 Ve milyonlarca cam kırığı aynı anda batar tenimize... Çoğu kez onlarla birlikte yaşamayı seçeriz. Yüreğimize saplananları ise çoktan kabullenmişizdir...

Aslında acılar değil, altında yatan gerçeklerdir canımızı yakan. Eğer yüreğimizin üzerine düşmüşsek, yaralandığımız için değildir duyduğumuz acı.  Bizi iten elin acımasızlığı acıtır canımızı, biliriz.

Yaşamın her dönemecinde karşımıza çıkan acıdan kaçış olmadığını öğrenmek yıllarımızı alır. Belki de bu mutluluğun bir yüzü olmasına karşılık, acının hep farklı yüzlerle ortaya çıkmasındandır, kim bilir? Ve ancak, yaşamın ucuna geldiğimizde anlarız nedense, acıyla mutluluğun birbirini doğurduğunu.

Nietzsche bile, "Her yerde acıların yanında boy atmış bir mutluluk bulunur" diyorsa, mutluluğu görmezden gelip acılarla yaşamamızın anlamsızlığına sığınmak ne kadar doğru olur?

Kaldı ki yaşam bu kadar kısayken...

Ve her şey avucumuzun içinden kayıp giderken...

Mutluluk hepimizin hakkı olmalı.

Hepimizin!

*C. PAVESE / Yaşama Uğraşı