Eğitimde fırsat eşitsizlikleri üzerine / 2

Çocuklarımızı, bizlerden kopması imkansız parçalarımız olan canımızın öteki yarısı olan o güzel, mini mini canları, yaşamlarının en değerli çizgilerinde, sendelemeden yürüyecekleri ilk aşamalarında teslim ettiğimiz okullara; olabildiğince gerçekçi ve objektif bakmaya çalışarak, yazımın ikinci bölümüne devam ediyorum.

Sınıftaki öğrenci sayıları da yadsınamaz bir gerçektir elbette.

İki farklı sosyal sınıfın çocuklarına sunduğu eğitim imkanlarını yan yana koymak nasıl mümkündür?

Bir çocuk, on beş kişilik, son derece donanımlı, teknolojik tüm imkanların seferber edildiği, sabah dokuz, akşam altı arasında komple bir eğitim veren özel okullarda ders alıyor, yabancı dili iki dil olarak alıyor, yazın kamplarda, kışın Uludağ'da kayak yaparak değerlendirebiliyor.

Mezun olduğunda zaten hayata son derece hazırlıklı ve olması gibi değil midir?

Bir de devlet okullarına bakalım mı?

Öğrenci sayılarının elli altmış arasına kadar çıkabildiği, külüstür bilgisayarların sınıf başına bir tane koyularak, ikide bir arızalandığı, hiçbir insani yaşanılırlık taşımayan, en küçük bir depremde yerle bir olmaya nâzır bir donanım içinde, eğitim vermeye çalışan idealist eğtimcilerin çaresiz çabaları.

Nasıl?

Hiç de adil değil, değil mi iki fotoğraf? İnsanın son derece içini acıtan, yadsınması imkansız kendi fotograflarımızdır bunlar...

Demek ki sadece bedava kitap dağıtmakla her şey bitmiyormuş, daha atılması gereken çok adım var.

Eğitime yapılan her yaklaşım, insana yapılmaktadır.

Bir gencimiz yurt dışında eğitimini sürdürmek için uçağa binerken, diğer bir evladımız, semtindeki kahvehanede okey oynuyorsa bu simetrisiz gelişim iç çatışmaları başlatmaya adaydır.

Saygılar...