Eğitimin amacı ne olmalı ?

Hiç düşündünüz mü? Niçin okula gidiyoruz? Okullar yetmiyor dershanelere, bazılarımıza bu da yetmiyor özel öğretmenlere koşturuyoruz. Neden bu kadar çok şey öğrenmeye çalışıyoruz? Yan gelip yatmak ya da gezip tozmak, eğlenmek varken bunca sıkıntı niye? Bu sorularım sadece öğrencilere değil, dünyamızda yaşadığını kabul eden herkesedir. Çoğumuzun vereceği yanıtı söyleyeyim: “Okulları bitirelim. Diplomalar alalım. Sonunda da bir iş sahibi olalım” İş-güç sahibi olmak, ekmek parası kazanmak elbette doğru. Bir sözüm olamaz. Ancak yaşam denen olay, sadece iş-güç sahibi olmaya indirgenecek kadar basit midir? Kendimizi hayata sadece ekmek parası kazanmak kaygısıyla hazırlarsak; bir araya geldiklerinde ottan, yemden konuşan öküzlerin durumuna düşmez miyiz? 

 

Eğitimin en önemli amacı, yaşamı anlamak ve onun farkına vararak yorumlamak olmalı. Nedir yaşam? Havadır, sudur, göklerdir, yıldızlardır, denizlerdir, balıklardır, kuşlardır, çiçeklerdir. İstekler, tutkular, kinler, nefretler, sevgiler, kıskançlıklar, korkular, kaygılardır yaşam. Tüm bunların farkında olmayı öğretmeyen eğitim ne işe yarar? Üniversiteler bitirebilir, mastırlar, doktoralar yapıp birçok unvan sahibi olabilirsiniz. Ya da çok iyi bir işiniz olup güzel paralar kazanabilirsiniz. Ancak, bütün bu artılarınızın yanında, ilgileriniz sınırlı, amaçlarınız körelmiş, bıkkın, yılgın bir kişilik geliştirmişseniz ne anlamı olur aldığınız eğitimin? Tatsız tuzsuz bir yaşam sürdürürsünüz. 

 

Şöyle bir çevrenizi gözlemleyin. Eğitim adına ne hatalar yapılıyor. Tamamen korku kültürüne dayalı bir eğitim anlayışı. Çocuklarımızı önce okuldan, öğretmenden, doktordan korkmayı öğretiyoruz. Arkası gelsin; iğneciden kork, sünnetçiden kork, zebaniden kork, polisten kork, askerden kork… Kork da kork. Yıllar içinde bu korkular içimize bir engerek yılanı gibi çörekleniyor. Sök sökebilirsen. İleriki yaşlarda, yaşamaktan korkuyoruz. Karımızdan korkuyoruz. Kocamızdan korkuyoruz. 'El alem ne der'den korkuyoruz. Ölümden korkuyoruz.

 

Korkunun hakim olduğu bir ruhta akıl pek barınamaz. Ya da kilitlenir kalır Oysa eğitim sevginin hakim olduğu ortamda verilmelidir. Hayatın derinliklerinin sorgulanmasını, taklidi değil birey olmayı öğretmeyi, saygılı ve anlayışlı bireyler yetiştirmeyi amaçlamalıdır. Kısaca kendisini, ailesini, içinde yaşadığı topluma, ülkesine karşı sorumlulukları olduğunu kavratmak olmalı. Eğitimin amacı; kendisiyle, çevresiyle barışık, gülünce gözleri gülen, girdiği ortamı aydınlatan, aranılan, sevilen insan yetiştirmek olmalı. Mutlu bireyler, mutlu aileleri, mutlu aileler mutlu toplumları oluşturur.

 

Yazımı William Shakespeare'in bir sözüyle bitirmek istiyorum;“SEVGİ EKTİĞİNİZ YERDE, SEVİNÇ BÜYÜR”.